για να θυμάμαι.

και νιώθεις άσχημα,
και δεν έχεις πια τι να πεις.
μετράς κι είναι όλα στη θέση τους,
δάχτυλα,χέρια,πόδια,σπίτι,άνθρωποι.
μετράς και δεν έχεις τίποτα.
κι εσύ δε γράφεις για μένα,
δε σκέφτεσαι εμένα,
κι εγώ σε βλέπω στον ύπνο μου
και μετράω.
και δε με νοιάζεις στ' αλήθεια
γιατί θα σε κοίταζα 
στα μάτια 
και θα σου το έλεγα.
έλα,
σταμάτα 
να μιλάς,
να μιλάς,
σταμάτα.
και νιώθεις άσχημα 
και δεν έχεις πια τι να πεις,
δεν έχεις πια τι να γράψεις,
μετράς και δεν έχεις τίποτα,
γεύση,χρώματα,πάθος.
η λέξη πάθος.
το μόνο που δε σκέφτομαι 
όταν την ακούω είναι πάθος.
σα ψεύτικος οργασμός μου ακούγεται.
και ξυπνάς και δε νιώθεις τίποτα,
και χάνεις τον εαυτό σου,
και χάνεις το μυαλό σου,
και μετράς,και μετράς.
πέντε δάχτυλα από δω,
πέντε από κει.
δυό χέρια.
πονάς πουθενά;
έλα να πνιγούμε στην υγεία μας.
θα γίνω γριά και χοντρή
και δε θα πονάω πουθενά.
έλα να πνιγούμε στην υγεία μας,
αλλά όταν θα σε παρακαλάω 
δώσε μου αυτά τα χάπια 
που με κάνουν να κοιμάμαι.
έλα τώρα,
σα να παίζουμε σε εκείνες τις ταινίες
που η πιο όμορφη ηθοποιός 
έχει κατάθλιψη κι όλο 
νιώθει άσχημα.
αλλά εγώ δε θα είμαι όμορφη
και δε θα νιώθω τίποτα.
θα είμαι απόλυτα άσχημη.
και δε με νοιάζει,
αυτό δε καταλαβαίνεις.
και με νοιάζει
και πάλι δε καταλαβαίνεις.
και θέλω να έρθω να σε βρω
απλά για να σε κοιτάω.
να σε κοιτάω και να νιώσω κάτι,
κάτι σαν απέχθεια κι έρωτα.
γαμώτο.
έστω απέχθεια.
καλά,
δεν είναι τίποτα,
θα περάσει,
θα πνιγούμε στην υγεία μας,
θα πνιγούμε στη ζωή μας.
το μόνο σίγουρο είναι οτι
θα πνιγούμε.

Qui vivra verra

θα επιστρέψουμε,
αιχμηρές κι επιτακτικές,
όπως πρέπει.















να γινόμουν κόκκινο 

πόνου,
σύγχυση έρωτα,
αδυναμία χαρακτήρος,

αλίκη στη χώρα των φαρμάκων.

να με κράταγες,
να με καθάριζες,
να με έφτιαχνες.

η πραγματικότητα κρύβεται στα κουρασμένα μάτια
των γιαγιάδων στα μέσα μαζικής μεταφοράς,
άκου που σου λέω.

εσύ κι εγώ δεν θα γίνουμε σαν κι εκείνους.εσύ κι εγώ θα ξεκινάμε μαζί κάθε μέρα.

για μένα 
και για σένα
θα γράψουν οι σπουδαίοι.
όσοι γνωρίσαμε,
μεγάλοι του καιρού μας.
για σένα και για μένα,
όσο μπορώ
θα γράφω εγώ,
κάτι να φέρνει την ιδέα των
ματιών σου.
να ξαγρυπνά 
μισοφαγωμένα σώματα,
ήρεμων και χυδαίων.

τις νύχτες που κοιμάμαι 
μακριά σου,
κι εκείνες που κοιμάμαι
μονάχα με το σώμα σου,
βλέπω όνειρα 
που δε θυμάμαι.
σου αφήνω χώρο δίπλα μου,
νιώθω τα δαχτυλάκια σου
να περπατάνε στο δέρμα μου.
δέρμα που αναπνέει,
απ' την ανάσα σου,
τρυπώνει εδώ κι εκεί
και ζητάει να πολλαπλασιαστεί.

για μένα
και για σένα
θα γράψουν οι σπουδαίοι.
κάποιον κάναμε χαρούμενο απόψε.