αυτό κι εκείνο

τι είναι αυτό που 

μου βράζει γάλα σε μπρίκι

μου δείχνει τα μαύρα βουνά 

γαυγίζει στην πόρτα μου

τι είναι αυτό που

έρχεται απ το δίπλα δωμάτιο

κάθεται στο κρεβάτι μου 

- δυο νύχτες έκλαψα γι αυτό

όταν μου έγραψαν πως πνίγηκε 

στη μεγάλη θάλασσα της απελπισίας

τι είναι αυτό

που κοιμάται στα χέρια μου

περπάτησε δρόμους

για να φτάσει στην κουζίνα μου

να κλείσει το φως

και να μας βάλει για ύπνο

επστρφ

σε πέντε μέρες

και σήμερα

έχω ραντεβού

με την κυρία που της μιλάω

και καμιά φορά απαντάει

για να της πω 

πώς πάνε τα πράγματα/

κάποιες φορές

βάζω τα φυτά στη μπανιέρα  

αλλάζω θέση τα βιβλία

στρώνω το κρεβάτι μου

ευχαριστιέμαι το νερό σαν τα φυτά 

και περισσότερο

φαντάζομαι βουνά, δέντρα και χώμα

σαν να λέμε κρύο

σαν να λέμε ησυχία

κάποιες φορές

είναι αφόρητο να σχολάω απο τη δουλειά

ή να πηγαίνω εκεί

είναι αφόρητο να σε αγαπώ

και πιο πολύ να μαγαπάς εσύ

θέλω να κλαίω όταν μας συμβαίνει αυτό

συνήθως δεν μπορώ

κάθε μέρα ονειρεύομαι την ελευθερία

την ελευθερία που έχω

να τη νιώσω όπως της πρέπει

είναι και η εποχή που ζούμε

δε λέω

κάθε μέρα ονειρεύομαι τη γλυκιά μελαγχολία

που θα μου θυμίζει πως ήταν αυτά 

τα χρόνια

κι ίσως μου κάνει 

γλυκό χαμόγελο

και αν όλα πάνε καλά

ζεστά μάτια

οι δρόμοι που έκλεισαν

μαζεύτηκαν μέσα  

σαν θάλασσα αλμυρή και λευκή

που πάγωσε αθόρυβα

πίσω από τα μάτια μου

τα ίδια μάτια

που σε έβλεπαν να κοιμάσαι

που κοίταζαν τα μικρά φώτα 

τα ίδια μάτια

που άνοιγαν την πόρτα στο σπίτι που λέγαμε

σπίτι μας

τα ίδια μάτια που

αποστρέφονταν το βρώμικο χαλί

τη βιβλιοθήκη που μισούσα

τα ίδια για πλύσιμο στην κουζίνα 

που δεν υπήρχε να δεις απέναντι

γεμάτη γυαλιά

τα ίδια μάτια

που σε ζήτησαν να έρθεις

όταν ξάπλωνα στο πάτωμα

που έβλεπαν το δέρμα σου

λευκό και δροσερό

τα ίδια μάτια

που έμαθαν μία φορά επιμελώς

και έκαναν τόση εξάσκηση μετά

να κλείνουν τους δρόμους

απαλά και ανελέητα

ε λοιπόν αυτά τα μάτια

και το λένε περίφανα

πήραν το αίμα τους πίσω

&

ήταν γλυκά σαν δάκρυα

σε κουρασμένα χέρια

αμίλητα & τρυφερά

κάτι μικρό

.

.

.

.

.

μια νύχτα έφραξε μέσα μου τον κόσμο

στις λεωφόρους ανοίγει η καρδιά μου

να πάρει αέρα 

τρέχει

μέσα μου αίμα νερό 

.

.

.

.

.

προσωπικά

εσύ κοιτάς και γυρνάς μετά 

απ την άλλη

εγώ ψάχνω τους πιο μεγάλους δρόμους

για να τρέξω

να μπορούσαμε να τρέξουμε

τουλάχιστον αυτό

κι ας μη γίνουμε κάτι μαζί

σε ευχαριστώ κατά βάθος 

που με επαναφέρεις στην οδύνη

.

όπως ευχαριστώ 

κι αυτό το κορίτσι

που σε τίποτα δε μοιάζουμε

και χωρίς να το ξέρει 

με έσωσε

κι όλο προσπαθώ να μην πνιγώ

και αν αυτό είναι σανίδα σωτηρίας

χαλάλι η έκθεση

.

πώς να μιλήσω για αυτό

χωρίς να χάσω το μυαλό μου

δεν καταλαβαίνω

.

"το χάσμα ανάμεσα

σε αυτό που ονομάζω εγώ

κι εσένα

είναι ένα κρεβάτι απελπισίας

που δεν μπορούμε

να σηκωθούμε και να 

φύγουμε"

.

κι απ την άλλη

το κρεβάτι σου 

είναι τώρα το μέρος

για τις φαντασιώσεις μου

και σίγουρα καλύτερα

να θες κάποιον

που θέλεις να γράφεις για αυτόν

ας το ονομάσουμε

προσωπική επιτυχία

προσωπικά έτσι το ονομάζω

και δεν έχει να κάνει

ούτε με σένα

φυσικά

μόνο με τους μοναχικούς δρόμους

που κυλάνε μέσα μου 

αργά

και με κρατάνε 

ας πούμε

στη ζωή

.

ξέρω πως γίνομαι αστεία

και

ξέρω καλύτερα πως γίνομαι μελό

καμιά φορά

υπάρχουν και χειρότερα

.

//////

στους δρόμους

χωρίς να τρέχουνε τα μάτια μας

κλειστά χέρια κι απέναντι

πάντα με μαύρα

στη θάλασσα παράλληλα

οι πολυκατοικίες 

χτίζονται μέσα μας

κι αν περπάτησα πολύ

δεν απέβαλα τελικά

τις τοξίνες

για να είμαι έτοιμη

όσο χάνουμε τον ύπνο μας

καθηλωμένες 

με μάτια ανοιχτά

στο τσιμέντο

να σπαταλήσουμε

το αμίλητο νερό

κι όσο για μένα

όταν νιώσω το τρύπημα

στα πόδια μου

και δω το αίμα

θα είμαι

έτοιμη