σ/κ

τα πρωινά του σαββάτου

με ξυπνάνε λιτανείες θανάτου,

επιθυμώ κι εγώ να συνοδεύσω

πάλι τρέχουν τα λόγια

και δε μπορώ να θυμηθώ,

μαυροφορεμένες με συμβουλεύουν,

άνοιξε τα μάτια σου, θα σου κάνει καλό

τα πρωινά της κυριακής

τα μάτια μου βαθαίνουν, το κεφάλι μου βαραίνει

το σαββατοκύριακο συνεχίζει τη νεκρική πομπή του

κι εμείς ακολουθούμε

είναι το βάρος της ζωής που μου κόβει τα πόδια

ο χρόνος είναι μία ανυπόφορη έννοια

και το άγχος της μέρας μπορεί να με σκοτώσει

άνοιξε τα μάτια σου, θα σου κάνει καλό

είναι μία σωστή συμβουλή

τη δίνω κι εγώ κατά καιρούς αν με ρωτήσουν

βρισκόμαστε εδώ, 

εγκλωβισμένοι, εν μέρει ευτυχισμένοι

και κοιτάμε το μετά, το μεγάλο μέλλον

που μικραίνει μέσα μας κάθε μέρα

όλοι ζητωκραυγάζουν:

το μόνο που χρειάζεται είναι να απλώσετε τα χέρια σας

και να το πιάσετε, ακολουθήστε μας,

είμαστε τόσο χαρούμενοι

λέμε όχι όχι ευχαριστώ δε θα πάρω,

τόση ευτυχία είναι και λιγάκι ύποπτη,

δε βλέπετε γύρω σας;

τα πρωινά του σαββάτου

καραδοκούν πάντως

οι καμπάνες χτυπάνε,

όπου πάω τις έχω μαζί μου,

ανοίγω τα μάτια μου, λίγο καλύτερα