έγερνα λίγο το κεφάλι μου προς τα δεξιά και έβλεπα ολόκληρο το φεγγάρι..
άνθρωποι μπερδεύονταν στα πορτοκαλί φώτα..
δεν μιλούσαν-η σιωπή εκείνων που γνωρίζουν από πριν..
ζήλευα σήμερα,κι ας ένιωθα όμορφη ανάμεσα τους..
ο πιο δειλός άνθρωπος που ξέρω είμαι εγώ.
δεν θα το πω ποτέ όμως,
φοβάμαι να ακούσω τη φωνή μου να το λέει.
---είμαι φούσκα,στο είπα..θα το δεις μόνο όταν σκάσω
στο υποθετικό φεγγάρι μας υπάρχει μια θέση για στιγμές..
ΑπάντησηΔιαγραφή