τα παιδιά που κατέβηκαν με ωτοστόπ απ' το λόφο

τα μάτια του δε κλαίνε,
έκλαιγε.
γελούσε.
κι εγώ αρχίζω να σιχαίνομαι,

ένας άσπρος θάνατος 

και ένας καφέ έρωτας.

κι εκείνος γελούσε πάλι
και μου έλεγε για τη ζωή,
για τις ζωές.
όλες τις ζωές που ζήσαμε 
και χάσαμε,
όλες τις ζωές που είχαμε,
αυτές που δε πιστέψαμε σε θαύματα,
ζωές που τελείωσαν
και μας τελείωσαν.

Γελάει,
γελάω κι εγώ.  
κλαίει και 
δεν εξαφανίζεται συχνά,
ας μιλήσουμε για τη ζωή.