//////

στους δρόμους

χωρίς να τρέχουνε τα μάτια μας

κλειστά χέρια κι απέναντι

πάντα με μαύρα

στη θάλασσα παράλληλα

οι πολυκατοικίες 

χτίζονται μέσα μας

κι αν περπάτησα πολύ

δεν απέβαλα τελικά

τις τοξίνες

για να είμαι έτοιμη

όσο χάνουμε τον ύπνο μας

καθηλωμένες 

με μάτια ανοιχτά

στο τσιμέντο

να σπαταλήσουμε

το αμίλητο νερό

κι όσο για μένα

όταν νιώσω το τρύπημα

στα πόδια μου

και δω το αίμα

θα είμαι

έτοιμη