29 Αυγ 2014

καταπάτηση δικαιωμάτων

άφησα τις εμμονές μου νηστικές, να πεθάνουν επιτέλους, κι αυτές έκαναν φωλιά ανάμεσα στα μάτια μου.

θα ήθελα να επιτευχθεί διάσπαση ατόμου, διχοτόμηση παθολογίας και συνείδησης.

το κάψιμο δεν απευθύνεται κάπου,στην πραγματικότητα είναι αυταπόδεικτο,
και γράφω τώρα για να νιώσω καλύτερα,
γιατί ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να μη νιώθω τίποτα.

άφησα ουσίες να μπούν μέσα μου, να με σώσουν, και αυτές με τρώνε από μέσα. αχάριστες.

*

δε χρειάζεται κανείς να ξέρει, γιατί απαιτείται παρελθόν και μέλλον σε συνάρτηση,
και που να τρέχουμε τώρα.
δε χρειάζεται τίποτα όταν δε θέλεις τίποτα, αλλά ακόμη κι αυτό μοιάζει με δήλωση,
άστο καλύτερα.
μικρά κομμάτια αντιστέκονται ακόμα, αντισώματα εξολοθρεύονται ακαριαία. 
αύριο δε θα βρίσκω όμορφο τίποτα από όλα αυτά,
αλλά σήμερα είμαι όμηρος πολέμου, κι έτσι μπορώ να σου γράψω.
εσύ δεν έχεις ιδέα, και μιλάμε για όλα τα εσύ εκτός από ένα. 
μιλήσαμε ξανά για αυτό κάποτε, σκέφτηκα μόνη μου πολύ για αυτό κάποτε,
και είπα τέλος. και αυτό δεν ήταν για κάποτε αλλά για πολλά κάποτε μαζί
με εξαιρέσεις αυστηρά ελεγχόμενες εμφανίσεις.
δε μου αρέσει ο απρόσμενος πόλεμος, αυτά τα κομμάτάκια που αντιστέκονται
δεν έχουν καν μνήμη και θα πρεπε να ντρέπονται.
ενώ το δέρμα, που ξέρει και θυμάται διάλεξε τη σωστή πλευρά. 
δε μπορώ να σου μιλήσω άλλο, κουράστηκα αρκετά, έλα μαζί μας, σε περιμένω


18 Αυγ 2014

αμμωνία

θέλω να καταπιώ κομμάτια από το δέρμα σου,
για να σταματήσω να τα βλέπω, να σταματήσω να σε βλέπω.
θέλω να σε δαγκώσω και να σε καταπιώ
για να είμαι σίγουρη οτι δε θα σε ξανασυναντήσω
ούτε στο δρόμο, ούτε στο κεφάλι μου-

δε χρειαζόμαστε βλέμματα κατανόησης και στοργής
δε χρειαζόμαστε βλέμματα συγκατάθεσης και πόνου
χρειαζόμαστε βενζίνη και στουπί
να κάψουμε ό,τι επέμεινε.
κι ας είμαστε οι χειρότεροι δειλοί αυτού του κόσμου,
μια μέρα οι τοξίνες θα επικρατήσουν 
και θα πάρουν το αίμα τους πίσω και με τόκο.
κι ας ξέρουμε πως είμαστε μόνοι μας,
και θα συνεχίσουμε να είμαστε μόνοι μας μωρό μου,
για πάντα για πάντα για πάντα
δε ντρεπόμαστε να ζητάμε το δύο σε ένα,
και να το κρύβουμε κάτω απο συνήθειες.
δε ντρεπόμαστε να λέμε τόσα ψέματα
για αυτή την ψευδαίσθηση
και πάλι, δε ντρεπόμαστε όταν 
ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε  
τόσες αλήθειες, 
φτάνει πια με τις αλήθειες
κανείς δεν ενδιαφέρεται.
και καλά κάνει. 


6 Αυγ 2014




όταν με πλησίασες

                                                   άρχισα την υπερκατανάλωση εσωτερικών κραδασμών.
 

είσαι

η βρύση που στάζει, ο θόρυβος που κάνουν οι από πάνω τα πρωινά, τα βράδια που τους αγαπάω όλους, η σειρήνα του ασθενοφόρου, οι δαχτυλιές στα ποτήρια, τα τσιγάρα που αφήνουν άσχημη γεύση, το πολύ κρύο νερό στο ντούζ, τα υπόστεγα, τα χτενισμένα μαλλιά των αεροσυνοδών, τα ψέματα που λέω έτσι χωρίς λόγο, οι πινέζες στον πίνακα ανακοινώσεων, τα τραγούδια που βαρέθηκα να ακούω, τα σκυλιά που δε θέλω να χαιδέψω, όλα τα 34 που πήρα ποτέ, οι γραμμές στα πλακάκια, οι φορές που βαρέθηκα να περιμένω το ασανσέρ, οι ταράτσες που είναι κλειδωμένες πια, οι φίλοι που δε θέλουν να τους αγγίζεις, τα παπούτσια που με κόβανε, σπίτι με ένα δέντρο μέσα, αμήχανη συνάντηση με παλιούς γνωστούς, ο λόγος που γράφω, σορμπέ λεμόνι ανάμεσα στο κυρίως πιάτο και το γλυκό, το καθαρό νερό στη γυάλα με το ψάρι, τα μυνήματα που άργησαν να έρθουν,η φωνή της μάνας μου, τα χιόνια στο ραδιόφωνο, οι φράσεις που προτιμώ να μην επαναλαμβάνονται, τα παρόλο που μ' αγάπησες δεν έπαψες να είσαι κούλ, η πρώτη μου δασκάλα στο δημοτικό, τα στενά που περπάτησα τόσα βράδια χωρίς να φοβάμαι, οι μουντζούρες στα περιθώρια των βιβλίων, τα βρεγμένα ρούχα μέσα στο πλυντήριο, εισπνοή από τη μύτη εκπνοή από το στόμα, οι λογαριασμοί που αναβάλω, τα βιβλία που διάβαζα μικρή κρυφά, ο θυμός που δεν τον εκμεταλλεύτηκα, η ελευθερία του να αφήνεις τους άλλους ελεύθερους, τα λεφτά που έχω δώσει σε ταξί, τα φώτα που σε τυφλώνουν πάνω στη σκηνή, οι καθρέφτες στους δρόμους, οι αφισοκολλήσεις με περιφρούρηση, τα ποτά μου με πιέζουν να πιω γιατί πιστεύουν οτι θα μου αρέσουν, δύο ιουλίου του δύοχιλιάδεςδώδεκα, τα τηλέφωνα που βαριέμαι να απαντήσω, τα φρεσκοξυμένα μολύβια, το άγχος του να μην έχεις εισιτήριο στο λεωφορίο, το σπίτι που έχει φωτορυθμικά στο σαλόνι και το σαλόνι στο χωλ, όλα τα δάκρυα μου, οι φοιτητές που θα μπούν 8ο έτος, τα μαγαζιά που ψάχνουν σερβιτόρες μέχρι 22 και εμφανίσιμες, φτηνό φαγητό στην πλατεία, λέμον πάι, θερινό σινεμά, όλα τα μάτια που πρόλαβα και είδα, τα θέλω να είσαι εδώ, τα σγουρά μαύρα μαλλιά, δεσμός υδρογόνου,
είσαι όλα τα χρώματα μαζί,
ό,τι φοβάσαι οτι δεν είσαι
είσαι το κόκκινο κουτί μου,
είσαι ό,τι ζήσαμε μαζί και 
ό,τι δεν έχεις ιδέα,       
 

4 Αυγ 2014

he said



ένας δίπλα μου νιώθει άσχημα
και ο μπροστινός μου δηλώνει ελέφαντας
«είσαι πολύ άσπρη» μου είπε κάποιος
αλλά εγώ ένιωθα πράσινος.