14 Μαΐ 2023

αυτό κι εκείνο

τι είναι αυτό που 
μου βράζει γάλα σε μπρίκι
μου δείχνει τα μαύρα βουνά 
γαυγίζει στην πόρτα μου

τι είναι αυτό που
έρχεται απ το δίπλα δωμάτιο
κάθεται στο κρεβάτι μου 
- δυο νύχτες έκλαψα γι αυτό
όταν μου έγραψαν πως πνίγηκε 
στη μεγάλη θάλασσα της απελπισίας

τι είναι αυτό
που κοιμάται στα χέρια μου
περπάτησε δρόμους
για να φτάσει στην κουζίνα μου
να κλείσει το φως
και να μας βάλει για ύπνο



5 Οκτ 2022

επστρφ

σε πέντε μέρες
και σήμερα
έχω ραντεβού
με την κυρία που της μιλάω
και καμιά φορά απαντάει

για να της πω 
πώς πάνε τα πράγματα/


κάποιες φορές
βάζω τα φυτά στη μπανιέρα  
αλλάζω θέση τα βιβλία
στρώνω το κρεβάτι μου
ευχαριστιέμαι το νερό σαν τα φυτά 
και περισσότερο
φαντάζομαι βουνά, δέντρα και χώμα
σαν να λέμε κρύο
σαν να λέμε ησυχία


κάποιες φορές
είναι αφόρητο να σχολάω απο τη δουλειά
ή να πηγαίνω εκεί
είναι αφόρητο να σε αγαπώ
και πιο πολύ να μαγαπάς εσύ
θέλω να κλαίω όταν μας συμβαίνει αυτό
συνήθως δεν μπορώ


κάθε μέρα ονειρεύομαι την ελευθερία
την ελευθερία που έχω
να τη νιώσω όπως της πρέπει
είναι και η εποχή που ζούμε
δε λέω
κάθε μέρα ονειρεύομαι τη γλυκιά μελαγχολία
που θα μου θυμίζει πως ήταν αυτά 
τα χρόνια
κι ίσως μου κάνει 
γλυκό χαμόγελο
και αν όλα πάνε καλά
ζεστά μάτια

24 Ιουλ 2022

οι δρόμοι που έκλεισαν

μαζεύτηκαν μέσα  
σαν θάλασσα αλμυρή και λευκή
που πάγωσε αθόρυβα
πίσω από τα μάτια μου






τα ίδια μάτια
που σε έβλεπαν να κοιμάσαι
που κοίταζαν τα μικρά φώτα 
τα ίδια μάτια
που άνοιγαν την πόρτα στο σπίτι που λέγαμε
σπίτι μας
τα ίδια μάτια που
αποστρέφονταν το βρώμικο χαλί
τη βιβλιοθήκη που μισούσα
τα ίδια για πλύσιμο στην κουζίνα 
που δεν υπήρχε να δεις απέναντι
γεμάτη γυαλιά




τα ίδια μάτια
που σε ζήτησαν να έρθεις
όταν ξάπλωνα στο πάτωμα
που έβλεπαν το δέρμα σου
λευκό και δροσερό
τα ίδια μάτια
που έμαθαν μία φορά επιμελώς
και έκαναν τόση εξάσκηση μετά
να κλείνουν τους δρόμους
απαλά και ανελέητα
ε λοιπόν αυτά τα μάτια
και το λένε περίφανα
πήραν το αίμα τους πίσω


29 Μαρ 2022

&

ήταν γλυκά σαν δάκρυα
σε κουρασμένα χέρια
αμίλητα & τρυφερά

7 Ιαν 2022

κάτι μικρό

.
.
.
.
.
μια νύχτα έφραξε μέσα μου τον κόσμο
στις λεωφόρους ανοίγει η καρδιά μου
να πάρει αέρα 
τρέχει
μέσα μου αίμα νερό 
.
.
.
.
.

14 Νοε 2021

προσωπικά

εσύ κοιτάς και γυρνάς μετά 
απ την άλλη
εγώ ψάχνω τους πιο μεγάλους δρόμους
για να τρέξω
να μπορούσαμε να τρέξουμε
τουλάχιστον αυτό
κι ας μη γίνουμε κάτι μαζί
σε ευχαριστώ κατά βάθος 
που με επαναφέρεις στην οδύνη
.
όπως ευχαριστώ 
κι αυτό το κορίτσι
που σε τίποτα δε μοιάζουμε
και χωρίς να το ξέρει 
με έσωσε
κι όλο προσπαθώ να μην πνιγώ
και αν αυτό είναι σανίδα σωτηρίας
χαλάλι η έκθεση
.
πώς να μιλήσω για αυτό
χωρίς να χάσω το μυαλό μου
δεν καταλαβαίνω
.
"το χάσμα ανάμεσα
σε αυτό που ονομάζω εγώ
κι εσένα
είναι ένα κρεβάτι απελπισίας
που δεν μπορούμε
να σηκωθούμε και να 
φύγουμε"
.
κι απ την άλλη
το κρεβάτι σου 
είναι τώρα το μέρος
για τις φαντασιώσεις μου
και σίγουρα καλύτερα
να θες κάποιον
που θέλεις να γράφεις για αυτόν
ας το ονομάσουμε
προσωπική επιτυχία
προσωπικά έτσι το ονομάζω
και δεν έχει να κάνει
ούτε με σένα
φυσικά
μόνο με τους μοναχικούς δρόμους
που κυλάνε μέσα μου 
αργά
και με κρατάνε 
ας πούμε
στη ζωή
.
ξέρω πως γίνομαι αστεία
και
ξέρω καλύτερα πως γίνομαι μελό
καμιά φορά
υπάρχουν και χειρότερα
.




24 Οκτ 2021

//////

στους δρόμους
χωρίς να τρέχουνε τα μάτια μας
κλειστά χέρια κι απέναντι
πάντα με μαύρα
στη θάλασσα παράλληλα
οι πολυκατοικίες 
χτίζονται μέσα μας
κι αν περπάτησα πολύ
δεν απέβαλα τελικά
τις τοξίνες
για να είμαι έτοιμη
όσο χάνουμε τον ύπνο μας
καθηλωμένες 
με μάτια ανοιχτά
στο τσιμέντο
να σπαταλήσουμε
το αμίλητο νερό

κι όσο για μένα
όταν νιώσω το τρύπημα
στα πόδια μου
και δω το αίμα

θα είμαι
έτοιμη