20 Φεβ 2011

...οπως κι αν επιλέγουν οι άλλοι να την ονομάσουν.

Με εσένα ξέρω πότε λες ''φύγε'' και εννοείς ''μείνε''
πότε πρέπει να μιλήσω και πότε όχι-και τι να πω.
Εσύ καταλαβαίνεις τι θέλω να κάνεις,
ξέρεις τι να πεις όταν νευριάζω για να σου γελάσω.
Ξέρεις να επιμένεις όταν θέλω να επιμείνεις κι ας μην στο δείχνω
και τα καταφέρνεις πάντα μαζί μου.
Πάντα μα πάντα.Ισως καλύτερα απο όλους.

Μα όμως κάνω λάθος,το βλέπω αλλά ξέρεις τι..πίστευα οτι ξέρεις,οτι ξέρεις και δεν αμφιβάλλεις.Και είναι αυτο το συναίσθημα που λες την αλήθεια και δεν σου περνάει καν απ το μυαλό ότι ίσως δεν σε πιστέψουν.Ετσι κι εγώ δεν το φανταζόμουν αυτό.Γιατί ενώ ήξερα τι να κάνω,ίσως δεν το έκανα.Δεν ξέρω γιατί πάντως είναι άσχημο και λυπάμαι γι αυτό.
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα,τότε κάπου αλλού,ξέρεις που..
Εχουν αλλάξει αρκετά απο τότε.Τρομαξα στην αρχή μα θα συνέβαινε κάποτε.Και ξέρω πως δεν έχει αλλάξει αυτό που ξέρεις πως αγαπώ τόσο σε σένα.
Φοβάμαι όμως με αυτά που μου λες,αυτά σε σχέση με μένα.Στεναχωριέμαι και φοβάμαι-αν και ίσως δεν τα πιστεύεις ακριβώς-Ομως όλοι χρειάζονται χρόνο και εγώ δεν σε αποδεσμεύω ούτε για λίγο απο μένα.Ισως δεν είναι σωστό μα καταβάθος πιστεύω πως δεν το θέλεις πραγματικά.Δεν το θέλω ούτε κι εγώ απλά δεν ξέρω πως να σε κρατήσω τώρα.

Κι αφού εσύ δεν με διώχνεις τι δεν μπορώ να δω..?
Παντώς να ξέρεις,
δεν σε αφήνω κι εγώ να δεις κάτι.
Και δεν το κάνω γιατί δεν έχω ούτε θέση σε αυτό ούτε το δικαιώμα.
Και ξέρεις είναι το πιο προφανές μα δεν το φαντάζεσαι καν..


Ξέρεις,φέρνεις ησυχία.
Και σιγουριά.
Και αυτό,που είμαι ο εαυτός μου και τον αγαπάς 
κι ας τον ξέρεις.

Σε αγαπώ.
και είμαι εδώ για ότι θέλεις

16 Φεβ 2011

[17:23]




 Πέμπτη 8. //16:43
Παραξενεύτικα χθες 
όταν κλειδώθηκες στη βιβλιοθήκη.
-απλά δεν το συνηθίζεις και μου έκανε εντύπωση.
Σκέφτηκα να μη σε ενοχλήσω αλλά πέρασε ώρα
και ανυπομωνούσα να σου δείξω τα λουλούδια σου
που άρχισαν να ανθίζουν.
Αποφάσισα λοιπόν να σου χτυπήσω την πόρτα
-επρεπε να φύγουμε σε λίγο έτσι κι αλλιώς.
Μου είπες ότι έρχεσαι αν και μου ακούστικες λίγο περίεργα
Σε ρώτησα αν έγινε κάτι και μου απάντησες πως όχι.
Ανησύχισα λίγο αλλά ξεκίνησα να ετοιμάζομαι.



Σάββατο 10. //01:27
Εχεις τρείς μέρες στη βιβλιοθήκη.
Μου απαντάς μονολεκτικά στα χαρτιά που
σου ρίχνω κάτω απ την πόρτα.
Τουλάχιστον απαντάς.
Χθες το βράδυ σε άκουγα που φώναζες 
μα θυμήθηκα που έιπες πως αν μπω 
δεν θα σε ξαναδώ και έκλεισα τα αυτιά μου.
Ξύπνησα στο πάτωμα,από το τηλέφωνο που χτυπούσε.
Σε έψαχναν και είπα πως δεν ξέρω που είσαι.



Τετάρτη 14. //22:56
Πέρασε μια εβδομάδα.
δύο μέρες τώρα δεν μου απαντάς.
Τα λουλούδια σου έχουν γίνει πανέμορφα.
Εσπασα την πόρτα το απόγευμα.





4 Φεβ 2011

Μέσα στη σκόνη




( Αδυνατώ να γεμίσω,κι ας χωράω τα πάντα*
Με μία τρύπα να μεγαλώνει μέσα σου,πως να γεμίσεις(?)
Πέφτουν πολλά από 'κει,ξέρεις.. )

Ελλειψη χρωμάτων.           Μαύρο μόνο
Κι έτσι,
προτιμώ το σκοτάδι.
Μέσα στη σκόνη
Πολύ μακριά για να με φτάσεις.
Δέχομαι τη ζέστη γύρω απ το λαιμό μου
-ανακουφίζω την αδυναμία
Βουλιάζουν τα χέρια,
χάνονται,
παύουν να σκαλίζουν.
Κάψιμο
Ησυχία.
Υποχωρεί ο πόνος,
βυθίζομαι στον καπνό.
Πολύ μακριά για να φοβάμαι.
Σε καταστολή.


( Ο ήχος σου,
διέγερση.
Και αφού,
αγγίζεις τη φθορά μου,
μην χάνεις το σκοτάδι μου,
σε παρακαλώ.. )