επστρφ

σε πέντε μέρες

και σήμερα

έχω ραντεβού

με την κυρία που της μιλάω

και καμιά φορά απαντάει

για να της πω 

πώς πάνε τα πράγματα/

κάποιες φορές

βάζω τα φυτά στη μπανιέρα  

αλλάζω θέση τα βιβλία

στρώνω το κρεβάτι μου

ευχαριστιέμαι το νερό σαν τα φυτά 

και περισσότερο

φαντάζομαι βουνά, δέντρα και χώμα

σαν να λέμε κρύο

σαν να λέμε ησυχία

κάποιες φορές

είναι αφόρητο να σχολάω απο τη δουλειά

ή να πηγαίνω εκεί

είναι αφόρητο να σε αγαπώ

και πιο πολύ να μαγαπάς εσύ

θέλω να κλαίω όταν μας συμβαίνει αυτό

συνήθως δεν μπορώ

κάθε μέρα ονειρεύομαι την ελευθερία

την ελευθερία που έχω

να τη νιώσω όπως της πρέπει

είναι και η εποχή που ζούμε

δε λέω

κάθε μέρα ονειρεύομαι τη γλυκιά μελαγχολία

που θα μου θυμίζει πως ήταν αυτά 

τα χρόνια

κι ίσως μου κάνει 

γλυκό χαμόγελο

και αν όλα πάνε καλά

ζεστά μάτια

οι δρόμοι που έκλεισαν

μαζεύτηκαν μέσα  

σαν θάλασσα αλμυρή και λευκή

που πάγωσε αθόρυβα

πίσω από τα μάτια μου

τα ίδια μάτια

που σε έβλεπαν να κοιμάσαι

που κοίταζαν τα μικρά φώτα 

τα ίδια μάτια

που άνοιγαν την πόρτα στο σπίτι που λέγαμε

σπίτι μας

τα ίδια μάτια που

αποστρέφονταν το βρώμικο χαλί

τη βιβλιοθήκη που μισούσα

τα ίδια για πλύσιμο στην κουζίνα 

που δεν υπήρχε να δεις απέναντι

γεμάτη γυαλιά

τα ίδια μάτια

που σε ζήτησαν να έρθεις

όταν ξάπλωνα στο πάτωμα

που έβλεπαν το δέρμα σου

λευκό και δροσερό

τα ίδια μάτια

που έμαθαν μία φορά επιμελώς

και έκαναν τόση εξάσκηση μετά

να κλείνουν τους δρόμους

απαλά και ανελέητα

ε λοιπόν αυτά τα μάτια

και το λένε περίφανα

πήραν το αίμα τους πίσω

&

ήταν γλυκά σαν δάκρυα

σε κουρασμένα χέρια

αμίλητα & τρυφερά

κάτι μικρό

.

.

.

.

.

μια νύχτα έφραξε μέσα μου τον κόσμο

στις λεωφόρους ανοίγει η καρδιά μου

να πάρει αέρα 

τρέχει

μέσα μου αίμα νερό 

.

.

.

.

.