3 Δεκ 2017

Π

τώρα με εκείνους
να διεκδικούν τα μάτια μου
τις στρατευμένες λέξεις 
και το άγχος μου

ξεχνάω τι θα έλεγες
δεν εντοπίζω επίδραση
σκουπίζω τα μάτια μου
ξεχωρίζω τις λέξεις
και σφίγγω το άγχος μου
σε αμφίβολες απολαύσεις

11 Νοε 2017

(χ)άδεια

η θηλυκότητα μας σε παγοκύστες
τα λόγια μια θλίψη στο λαιμό μας
εμείς στην αναμονή
και όλο διψάμε
για γάλα

τα τσιγάρα ξυπνάνε
τους πόνους δεξιά
και τα συνδυάζω με καφέ
διατηρώ την μόνη απόλαυση
που διατηρήθηκε
πιστή στη συνήθεια
επιμένω
στη συντήρηση 
των πόνων

η θηλυκότητα μας σε παγοκύστες
στον πάγο οι ορμές μας
εμείς στην προσμονή
κι όλο διψάμε
για χάδια

30 Οκτ 2017

ούτε

πάλι δεν έγραψα κάτι
ούτε για τη σιωπή
ούτε για τον χρόνο
που διαμοιράζεται μέσα μου

ούτε
για τα δροσερά μας δάκρυα
έστω

13 Σεπ 2017

προσποίηση

ξαπλωμένοι ή μετέωροι
στο κρεβάτι μας

ψάχνω τα μάτια σου 
στο απόλυτο σκοτάδι
να καταλάβω αν γελάς
ή αν κλαις

και σου ζητάω να καπνίζουμε στο μπαλκόνι
να κοιμόμαστε τα μεσημέρια
επιμένω στο τώρα
να λέω τι ωραία που περνάμε

κι όταν μου λες
καίγονται τα χέρια μας
πως κάπως πρέπει να σωθούμε

σε διώχνω από πάνω μου
αφού δεν είμαστε συνένοχοι

3 Σεπ 2017

σαντευ

αυτή η κυριακή μας κάρφωσε τα χέρια
τις ενταφιασμένες επιθυμίες
όσο λιώνουν τα σπίτια κι οι πλατείες
ενός καιρού σιωπή οι άνθρωποι



όσες πόρτες κι αν κλείσω 
ο κόσμος εισχωρεί εκ των έσω

30 Αυγ 2017

something_about

είπαμε να βρεθούμε
να νιώσουμε την απλή ηδονή
που προσφέρει το δέρμα 
στο δέρμα



28 Ιουν 2017

το καλοκαίρι στην πόλη




















όταν πέφτει ο ήλιος
γίνεται σχεδόν δελεαστικό

15 Ιουν 2017

υποφερτά & ανώφελα (?)

με ψύχραιμο βλέμμα
στη ματαιότητα

με ζωηρά μάτια
στις παρορμήσεις

πέφτουμε με θάρρος 
και πολεμάμε για-
αργή πόλη για όλους
κι οι δρόμοι για όσους

πότε ανούσια
πότε εκστατικά 
πότε αναλωμένα
πότε προκλητικά
μου φαίνονται όλα αυτά
που ζούμε

για νέες ιστορίες
σε νέες περιπέτειες

12 Ιουν 2017

εκ/πλήξεις

μπλέκω τα χέρια στα μαλλιά μου
πράσινα φύλλα 
οι φίλοι μου μπλέκονται
και χάνουν (σ)τον ύπνο τους
τα καλοκαίρια μας παραπλανούν
πως θα πάνε όλα καλά
κι εμείς κρεμόμαστε
απ τις ελπίδες μας

6 Ιουν 2017

πέμπτη καθαρή κι ελαττωμένη

βάζω δυνατά τη μουσική
και λέω πως
είμαστε απ αυτούς που λένε
ευτυχώς
όταν λένε πως
τίποτα δε κρατάει για πάντα

με ξυπνάει το άγχος 
και η μόνη μυρωδιά που αναγνωρίζω
είναι η δική μου
ο ύπνος με κρατάει κουρασμένη
και σιχάθηκα τα φαγητά
απ έξω
κι από μέσα
συντηρώ
ενοχικές σκέψεις
σε φαύλους κύκλους
τους στρίβω
τους καπνίζω
τους φτύνω με νερό
και με μισόλογα










τόσα ωραία πράγματα να γράψουμε
και μεις 
καταναλωνό
μαστε

τόσα ζεστά καλοκαίρια 
τόσα δροσερά χέρια
τόσες νύχτες
απρόβλεπτες 
τουλάχιστον

3 Ιουν 2017

παρεπιπτόντως

σε ποιόν να εξαντλήσω
σε ποιόν να ξεθυμάνω

να μην σταματήσω να λερώνω τα ρούχα 
τα χέρια μου
κι ούτε να αφεθούν οι νύχτες να λιμνάσουν
να μη παραδώσουμε τους δρόμους
χωρίς αίμα
να μη πνιγούμε στην ασφάλεια
να μη παραλύσουμε στην υγεία
/να μη χάνεσαι




31 Μαΐ 2017

ΚΥ

κυλάνε αγκάθια στο αίμα μου
στα τελευταία μπάνια μας στη θάλασσα
στα τζιτζίκια
χτυπάνε τρυπάνια στο κεφάλι μου
τρίμματα 
να στρίψω ένα τελευταίο τσιγάρο
βρώμικα παράθυρα
δε σου ζήτησα αναπτήρα
ούτε φωτιά


 

19 Μαΐ 2017

παρ/άνοια

με τα χέρια φορτισμένα
το κρεβάτι μου πάντα υγρό
φτιάχνω καφέ για να καπνίσω
χωρίς τύψεις
παραμιλώ για αυτούς που-
παραμελώ τους πόνους μου
για να μη δείξω
αδυναμία στην αδυναμία

ρε
είναι φορές που
καίγομαι
κι όλο ξεχνάω
δειλοί
εδώ (δεν) έχουμε ζωή
κι ας είναι
καλοήθης η εμμονή μας

με τα μαλλιά κολλημένα
στο λαιμό μου
το σπίτι μου πάντα πιο υγρό
από μένα
λάθος έρωτες στα όνειρα μου
με πνίγουν πριν τους πνίξω

με τα μάτια σβηστά
κι ας μην είμαι εγώ
τσιγάρα για χόρταση
κατεδαφίζομαι
συνηθίσαμε την προσμονή
κι είπαμε ναι
υπερβατικά και ληγμένα
δεν ήθελα να
μας πληγώσω
με ψυχή ραγισμένη
έχουμε μια ζωή
να αντέξουμε
περιγελώ τα δάκρυα 
τα πιο ζεστά μου
από δω κι από κει

πάντα στο εδώ κι εκεί
γίναμε τόσα
που δε θέλαμε
ερμαφρόδιτοι σερνόμαστε
σε αυτή την πόλη
που μας κλείνει το μάτι
ηδονικά
κι όλο μας ρίχνει



κι όλο πέφτουμε

15 Μαΐ 2017

ΟΔΟΣ 55

_εννιά μαΐου
_με τον Γ.

το μόνο που θέλω είναι
να ζήσω για τίποτα

ούτε για τις θολές εικόνες
οθόνες
έξω μας
μέσα μας
ανάβουμε και σβήνουμε
μέχρι να γίνουμε

ούτε για ήχους και θραύσεις
παύσεις
έξω μας
μέσα μας
σταματάμε κι αρχίζουμε
μέχρι να μείνουμε

το μόνο που θέλω είναι
να σταματήσω να μιλώ για σένα
να καταστρέφω εμένα
κι όσα μίσησα 
τόσον καιρό
να ξεκουράζω τα μάτια μου
στα δικά σου
και τα πιο απλά φαγητά
-η μυρωδιά τους-
να μου θυμίζει τα υγρά σου
και το στόμα μου
να στάζει
έρωτα
και θάνατο
-θάλασσα πάνω σου-
να γίνεται ένα
με τα δάκρυα σου
και τον ιδρώτα
στο σώμα σου
και μέσα
ανάμεσα στα πόδια σου
ανάμεσα στη γλώσσα σου
-η μυρωδιά τους-
να μου θυμίζει
τα κενά σου

το μόνο που θέλω
να μη θέλω
να ζήσω για πάντα
καμιά ελπίδα
κανένας θεός

κι αν ζήσουμε για πάντα
ποιος
ποιος θα το μάθει
για να γράψει για μας
κι αν ζήσουμε τα πάντα
ποιος
ποιος θα πατήσει πια εδώ
με ίδια μάτια

κι αν ζήσουμε για πάντα
τι θα πετύχουμε δηλαδή;
λίγα περισσότερα χρόνια
αναπαυτικής δυστυχίας
άγχους, μελαγχολίας
και αντικαταθλιπτικών
γαμημένων εγκεφάλων
και ραγισμένων καρδιών
τελειωμένων ηλιθίων
ντιλεράδων
εγκυκλοπαιδειών καλής συμπεριφοράς
σύγχυσης, ανοσίας
και κανιβαλισμένων ονείρων
σάπιων σωμάτων
ερμαφρόδιτες απολαύσεις
καύλες για λίγο
ψυχών στο πάτωμα
και διαστροφών διακλεισμένων
εγκαταλελειμμένων βραδιών
χαμένων

λίγα περισσότερα χρόνια
με απόπειρες ποίησης
απόπειρες μύησης
στο τώρα
πόση ώρα ακόμα
θα πεθαίνω για χρόνια
λίγα περισσότερα χρόνια
να πεθαίνω
για χρόνια

κι αν ζήσω για πάντα;
-λέμε ρε παιδί μου - αν - 
κι αν ζήσω για πάντα
τι;
ποιος θα το δεχτεί;

κι αν ζήσω για πάντα
και δεν είναι κανείς εκεί για να το δει;

τότε τι;
κι αν δεν υπάρχουμε 
για το κοινό βλέμμα
τότε (για) τι; 

12 Μαΐ 2017

κανένα τραγούδι

κι είπα
δε θέλω να φύγω απ' το σπίτι μου
ούτε να δω κανέναν
κι όλο η ζωή με περιφέρει
με μάτια που στάζουν
να αναρωτιέμαι αν
το μεγαλύτερο ρίσκο τις νύχτες 
είναι οι τράκες μου 
απ' τους καπνούς των άλλων
κι αν είναι τόσο επιτακτική
η δίψα μου
για ρεύμα
γιατί το σώμα δεν εκδικείται 



7 Μαΐ 2017

ανυπό αλλά μόνοι

υπερένταση και μέθη / ανυπόμονη πάντα
θα περπατάω γρήγορα / εγωιστικά πάντα

όπως κάθε φορά που κατέβαινα από το λεωφορείο
ήταν αυτά τα δέκα λεπτά μέχρι το σπίτι σου / ατελείωτα πάντα
που ήθελα να εκμηδενίσω /  ανυπόμονη πάντα
και έσκαγα απ τη ζέστη / ανυπόμονη για καλοκαίρι πάντα

και τελικά ποτέ δεν απόλαυσα τη διαδρομή από τη στάση μέχρι το σπίτι σου
)

(
το τραγούδι λέει
_ζήτησες βόλτα με τσιγάρο και καφέ
κι αν τα πράγματα είναι απλά
τα πράγματα είναι απλά
και το τραγούδι καταλήγει
_αφού μια ζωή-σκατο-ζωή
_όλο υπερβάλω

βολική συχνά / υπερβολική ακόμα πιο συχνά
κι αν μιλούσα στους γνωστούς μου
ίσως να είχα περισσότερους φίλους 
)

5 Μαΐ 2017

να παραμείνουμε σε εμπόλεμη κατάσταση χωρίς να χάσουμε την τρυφερότητα μας*



σε αυτή την πόλη 
αεράκι στα μαλλιά μας
μια γραμμή ουρανός
για να σνιφάρουν τα παιδιά
που τρέμουν (σ)το σκοτάδι 


να ξέρεις
δεν είμαστε μετρονόμοι
αλλά μπορούμε να γίνουμε
εκρηκτικοί μηχανισμοί
κι όσο οπλίζουμε
τα σώματα μας
σε συσπάσεις
ανευ όρων
θα γινόμαστε
εύφλεκτοι
να στάζουμε 
βενζίνη 
να σε κοιτάω
να με κοιτάς
να ερ/εθίζομαι
στο στόμα

μπορούμε 
να γίνουμε
εκρηκτικοί μηχανισμοί
χωρίς να παραιτηθούμε
από την αναθυμία μας




*δανεισμένο δε θυμάμαι από που. ισχυρό πάντα

4 Μαΐ 2017

122

καπνίζουμε ασταμάτητα από καπνούς άλλων
πίνουμε νερό στις επιλογές μας
τελειώνουμε αναπτήρες
ανα/βράζουμε λέξεις τολμηρές
που μας προσβάλουν
διπλωνόμαστε
σε κουρασμένα σώματα
σε ξύλινα κρεβάτια
πίνουμε νερό για να καπνίσουμε
λίγο ακόμα
λίγο ακόμα
δακρύζουμε εκ του ασφαλούς
ανασφαλούς πάντα
αλλά
μαζί
πάντα

κι αν
κρατάω τα μάτια μου κλειστά
είναι οι
τόσοι μήνες ανάμεσα μας
που βαραίνουν
την ευθύνη

εκείνη γελάει 
με την καρδιά της
κι αν
κρατάμε τα μάτια μας κλειστά
δεν τα αδειάσαμε
όπως μας κατηγορούν




10 Απρ 2017

ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ


για την πείνα της γεύσης,
για τη δίψα της αφής,
που στεγνώνουν το στόμα·
χορεύουμε
κι είναι η απληστία του σώματος
που δε χορταίνει
μέσα μας

για την εμμονή του ρυθμού
που παραπλανεί τα μάτια
που μαγνητίζει τα μυαλά μας·
χορεύουμε
κι είναι η Λαγνεία που τρέμει
μέσα μας

για την παρόρμηση της θλίψης
για την ασυγκράτητη επιθυμία
της πτώσης
που ηδονίζεται στην κίνηση·
χορεύουμε
κι είναι η άνοιξη που ανθίζει
μέσα μας

για την διέγερση στα σύνθετα ερεθίσματα
που μας διευρύνει 
σε πολλαπλές διαστάσεις·
χορεύουμε
κι είναι μπλε φώτα που ηλεκτρίζονται
μέσα μας

για τις σειρήνες 
που τραβάνε υγρά σώματα
να ερεθίζονται πάνω τους·
χορεύουμε 
κι είναι οι σειρήνες που μαίνονται
μέσα μας

για την άγρια χαρά
που θα νικήσει την τόση αγριότητα·
χορεύουμε
κι είναι η εξέγερση που φλέγεται
μέσα μας

16 Μαρ 2017

όταν ξημερώνει στο χωριό

απλώσαμε τα δίχτυα κάτω από τα δέντρα
κρύος καθαρός αέρας μας ξημέρωνε 
ξύλινο το τραπέζι
άσπρο το δέρμα 
τα πόδια διψάνε για χώμα 
τα πόδια διψάνε για ζεστές πέτρες




6 Φεβ 2017

ναι βέβαια


να καίγομαι και να εξαντλούμαι και να καταναλώνομαι 
να γελάω με τα ανούσια που λες και να αναρωτιέμαι 

              
με λαδωμένα μαλλιά      και κλειστά μάτια          δε με τυφλώνει το φως                                             δε με τυφλώνει ο θυμός
θυσίασα τα μάτια μου για την ικανοποίηση
                                                                                     

τα ψέματα βγάζουν ρίζες      τυλίχτηκαν πίσω από τα μάτια       
και στο βάρος που πλακώνει

αλλά θα τα ξεριζώσω και θα σου χαρίσω μία γλάστρα να χεις να θυμάσαι


16 Ιαν 2017

12 Ιαν 2017

θερμό συσσωρευτες

ψαχνω, 
κατι ασήμαντο που θα χτυπήσει στη ρίζα,
που θα κάνει το θόρυβο,
που θα δαγκώσει τη συμπίεση
δεν ψάχνω τίποτα εδώ,
για να μη γίνω εδώ
πάλι στο σύστημα που αναλαμβάνει
κι όχι στο σύστημα που ακολουθεί
αλλά
εμείς
δεν
είμαστε
θερμοσυσσωρευτές

ή και να ειμαστε, πώς να το μάθουμε.
δεν θέλω να μιλήσω ειλικρινά,
μαγκώσαμε εκ των έσω
επιδιόρθωση της στιγμής
και πάντα αναβολές

το συστημα που ακολουθεί
το λέμε συντήρηση
αλλά ίσως δεν
είμαστε
θερμοσυσσωρευτές

θα με νανουρίσει ο ήχος που φοβάμαι
αφού ούτε αυτός ήταν αυτό που ψάχνω.