ΟΔΟΣ 55

_εννιά μαΐου

_με τον Γ.

το μόνο που θέλω είναι
να ζήσω για τίποτα

ούτε για τις θολές εικόνες
οθόνες
έξω μας
μέσα μας
ανάβουμε και σβήνουμε
μέχρι να γίνουμε

ούτε για ήχους και θραύσεις
παύσεις
έξω μας
μέσα μας
σταματάμε κι αρχίζουμε
μέχρι να μείνουμε

το μόνο που θέλω είναι
να σταματήσω να μιλώ για σένα
να καταστρέφω εμένα
κι όσα μίσησα 
τόσον καιρό
να ξεκουράζω τα μάτια μου
στα δικά σου
και τα πιο απλά φαγητά
-η μυρωδιά τους-
να μου θυμίζει τα υγρά σου
και το στόμα μου
να στάζει
έρωτα
και θάνατο
-θάλασσα πάνω σου-
να γίνεται ένα
με τα δάκρυα σου
και τον ιδρώτα
στο σώμα σου
και μέσα
ανάμεσα στα πόδια σου
ανάμεσα στη γλώσσα σου
-η μυρωδιά τους-
να μου θυμίζει
τα κενά σου

το μόνο που θέλω
να μη θέλω
να ζήσω για πάντα
καμιά ελπίδα
κανένας θεός

κι αν ζήσουμε για πάντα
ποιος
ποιος θα το μάθει
για να γράψει για μας
κι αν ζήσουμε τα πάντα
ποιος
ποιος θα πατήσει πια εδώ
με ίδια μάτια

κι αν ζήσουμε για πάντα
τι θα πετύχουμε δηλαδή;
λίγα περισσότερα χρόνια
αναπαυτικής δυστυχίας
άγχους, μελαγχολίας
και αντικαταθλιπτικών
γαμημένων εγκεφάλων
και ραγισμένων καρδιών
τελειωμένων ηλιθίων
ντιλεράδων
εγκυκλοπαιδειών καλής συμπεριφοράς
σύγχυσης, ανοσίας
και κανιβαλισμένων ονείρων
σάπιων σωμάτων
ερμαφρόδιτες απολαύσεις
καύλες για λίγο
ψυχών στο πάτωμα
και διαστροφών διακλεισμένων
εγκαταλελειμμένων βραδιών
χαμένων

λίγα περισσότερα χρόνια
με απόπειρες ποίησης
απόπειρες μύησης
στο τώρα
πόση ώρα ακόμα
θα πεθαίνω για χρόνια
λίγα περισσότερα χρόνια
να πεθαίνω
για χρόνια

κι αν ζήσω για πάντα;
-λέμε ρε παιδί μου - αν - 
κι αν ζήσω για πάντα
τι;
ποιος θα το δεχτεί;

κι αν ζήσω για πάντα
και δεν είναι κανείς εκεί για να το δει;

τότε τι;
κι αν δεν υπάρχουμε 
για το κοινό βλέμμα
τότε (για) τι;