26 Ιαν 2015

όταν σε πλησιάζω είναι λες και με ξέρεις μία μέρα





ακούω τα τραγούδια που τραγουδάς
και ακόμη μοιάζει περίεργο να σε σκέφτομαι
περίεργο να γράφω για σένα,
να λυπάμαι για μένα

ακούω τα τραγούδια που τραγουδάς
και δε με νοιάζει γιατί δε με κοιτάς,
μα που δε με κοιτάς
που δε γίνονται μαύρα τα μάτια σου
όταν έρχομαι
κι όταν σου λέω θα φύγω


10 Ιαν 2015

η

αίμα και δάκρυα στέγνωσαν μέσα στο σώμα,
και μια ρυτίδα εμφανίστηκε ανάμεσα στα μάτια μου.
μια ρυτίδα αξίζει όσα ζήσαμε,
το παραδέχτηκε και το ίδιο το δέρμα,
δε χρειάστηκε σημάδια επιμελώς σκηνοθετημένα
του μυαλού,
το δέρμα διαμαρτύρεται, πιστό

αίμα και δάκρυα στέγνωσαν μέσα στο σώμα,
για όσα προσπαθήσαμε.
η φωνή μου πνίγηκε
σε μία ηρωική πτώση που δε μου έλεγε τίποτα
θα ξεχαστούμε και θα ξεχάσουμε
όπως μας πρέπει.
θα συνεχίσει να ξημερώνει
και να βραδιάζει κι εμείς
θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε
κουτσουρεμένοι και μισοί,
σα να μην έγινε τίποτα ποτέ,
ή χειρότερα.

κι όταν ακούγονται τραγούδια για ξεσηκωμένους
και δίκαιους
όλοι θα μιλάνε για άλλες εποχές,
ξεχνώντας οτι
ένας μόνος του τα κατάφερε
σε αυτη την εποχή,
χωρίς τραγούδια.

5 Ιαν 2015

ατομική βόμβα

 Ανθρώπους μας έκαναν οι μητέρες μας. Οι μητέρες προπορεύονται σαν φώτα. 
Κι εσείς κύριοί μου από μητέρες γεννηθήκατε.
Γι' αυτό μην αφήνετε το νέφος να σκοτώνει τους ανθρώπους.





*Χιροσίμα, αγάπη μου! - Ναζίμ Χικμέτ