30 Αυγ 2015

για αυτούς που δεν έχουν πού να στεγάσουν τον έρωτα που τρέχει απ' τα μάτια τους










είχα πολλά να πω αλλά μέσα είχε φασαρία και έξω είχε σιωπή και φεύγοντας ήταν σαν να μην υπήρξε 
                                                                                                                                                     κανείς

28 Αυγ 2015

το μόνο που έχουμε είναι η μνήμη μας

έφτασα σπίτι
δεν ήξερα αν ήθελα να πεθάνω από χαρά
ή να πεθάνω σκέτο
 
έψαχνα να βρω τον εαυτό μου
αλλά αυτά τα πεδιλάκια δε βοηθούσαν 
καθόλου
έψαχνα να βρω τον εαυτό μου
αλλά τα καινούρια μου μαλλιά
με μπέρδευαν
έψαχνα να βρω κάτι παλιό
να θυμηθώ
τι σκεφτόμουν στα μεσοδιαστήματα
άλλα δεν είχα πια
μνήμη
έψαχνα να βρω τον εαυτό μου
σε απογευματινές συνήθειες
αλλά δυσκολευόμουν
να διακρίνω το απόγευμα

επίσημη ανακοίνωση
εσωτερικής αυτάρκειας

 

3 Αυγ 2015

το ξυπνημα του καλοκαιριου

αν ηταν αλλη η στιγμη θα σου έλεγα τίποτα,
όλα όπως τα ξέρεις
και τίποτα δε θα ταν όπως το ξέρεις,
και τα ματια μου θα κοίταζαν μια πίσω μια δεξια σου
καθόλου εσένα
ουτε θα σε ακουγα
κανένας δεν αξίζει αυτή την προσοχή των ματιών,
ενα προκλητικό γεγονος
αλλά όχι παντα γεγονος.
στις συναντήσεις τους που με προσκαλούν,
αναρωτιέμαι αν μιλάνε
πέρα απ τον δεδομένο σχολιασμό και τις χωροταξικες ανακατατάξεις των αντικειμενων,
κατα καιρους.
και υστερα πίνουμε ή καπνιζουμε
ή και τα δυο.
και υστερα πάλι το ίδιο,
κι όσο παει μειώνεται η συμμετοχη μου,
ώσπου τους λέω καληνύχτα.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για
χειμερία ναρκη
ή για επαναπροσδιορισμό του εαυτού
μέσω της αδράνειας.
η αδερφή μου θα έλεγε οτι αυτό ηταν δημιουργική ασάφεια,
κι εγώ θα της έλεγα οτι μάλλον έχει δίκιο γιατί η κατασταση περιγράφεται και με μια λεξη:
τίποτα.
Είπα να στείλω μήνυμα,
έστειλα αλλά δεν είπα,
ειπα να γράψω ενα γράμμα
αλλά μετα σκέφτηκα μπαναλ,
αφού θα είναι χωρις στοχο.
ξέχασα να ρωτάω,
αναρωτιέμαι αν είναι φυσιολογικο να χαιρετας ολους σου τους γνωστούς στο δρόμο, ή αν εγώ είμαι αχάριστη
και δηλαδή πως γίνεται να μη βαριέσαι ποτε να τους μιλήσεις και να τους μιλάς και στο τηλέφωνο σαράντα πεντε λεπτα τουλαχιστον;
παντα. αυτό το παντα ανα πάσα στιγμη με μπερδεύει με τους γνωστούς,
τη μια είναι άγνωστοι γιατί κανεις πως δε τους βλέπεις στο δρόμο και την αλλη φιλοι γιατί κάθεσαι και τους λες τα νέα σου.
ντεμι τουλαχιστον, σαν τη θεωρια του μεσου ορου