15 Φεβ 2015

χειμώνας στην Αθήνα

περπατήσαμε σε δρόμους γεμάτους μέχρι πάνω με ανθρώπους περιπλανόμενους ή στοχευμένα βιαστικούς, αμάξια και τοίχους ψηλούς, ζωγραφισμένους ή παρατημένους και σε αναβρασμό. περπατήσαμε σε δρόμους γεμάτους φως με ανθρώπους-διακόπτες και σε δρόμους σκοτεινούς γεμάτους υποθέσεις. τραβήξαμε τα όρια στα περιθώρια, για να περάσουμε ξυστά και γιναμε νεφελώματα για να μη περάσουμε ανούσιοι. εκείνη έτρεχε σε κάθε φανάρι κι όλη η ταχύτητα του κόσμου δήλωνε παύση.

στην αθήνα δεν είναι ποτέ μία ανάσα, στην πλατεία δεν είναι ποτέ ένα χαρτάκι




















και θα μπορούσα να πω οτι μοιάζουμε 
γιατί μοιραζόμαστε δύο σχισμές στα μάτια που κρύβουνε τα δάκρυα.

9 Φεβ 2015

τίποτα

τώρα είναι που θα ήταν ο,τι πρέπει ένα τσιγάρο, μα το χαράμισα πριν που βιάστηκα να το ανάψω απ το προηγούμενο γιατί δεν έχω αναπτήρα. θα ήθελα να μη χρειάζεται να βάζω ξυπνητήρια για να μη τα κλείνω τα μεσημέρια, και μάλλον πιο πολύ θα ήθελα να είσαι εσύ ο τελευταίος προορισμός της νύχτας για να μη χρειάζεται να τις τραβάω τόσο, κι ακόμη αν μπορούσα να αναγνωρίσω την αναλογία εμπειρίας και γνώσης.

απ την αλλή τι, 
θα ήταν καλύτερα να μη με νοιάζει; να μη ζητάω τίποτα, να μη ρωτάω τίποτα.
σου λέω έχω κάψει χαρτιά στη κουζίνα μου και δεν έχω ιδέα γιατί,
γιατί
δε σε θυμάμαι και δε σε ψάχνω
και γιατί είναι εντάξει να φοβάται κανείς;

θα ήθελα να γίνω ο εκπαιδευτής του εαυτού μου, να μου μαθαίνω όσα θα μου άρεσε να ξέρει κανείς,
να γίνω η μαμά και το παιδί μου,
και ίσως να μου μάθαινα να μην αγνοώ καταστάσεις για να μη τις φοβάμαι
μα να αισθάνομαι τη φρίκη στο ένα μέτρο και να διαλέγω να μη φοβάμαι
 

8 Φεβ 2015

πολλοί στη θέση ενός

ίσως τα πράγματα απέχουν από τη δική μου εξήγηση
και αυτό μου φαίνεται ανακουφιστικό
και λογικό γιατί
κι εγώ αλλιώς τα βλέπω
κάθε πρωί και κάθε βράδυ
κάθε παύση ή συνείδηση

και η ερώτηση παραμένει μία, πότε θα ζήσουμε μαζί σε μία πραγματικά μεγάλη πόλη;
ή καλύτερα, πότε θα φύγουμε μαζί να πάμε να μαζέψουμε φρούτα;

υποθέτω πως είναι συχνά
αυτά που νιώθω πρώτη φορά
οπότε μπορώ να ευχαριστηθώ
το δεσμό επιτέλους,
μα χωρίς εσένα δε μπορώ νομίζω,
οπότε είναι φαύλος κύκλος
γιατί αν είχα εσένα
δε θα υπήρχε η πρώτη φορά

το μόνο πρόβλημα είναι πως όταν δε σε βλέπω συχνά, ξεχνάω πόσο λίγο χρόνο
έχουμε να ζήσουμε ό,τι γίνεται να ζήσουμε και να δουλέψουμε και να γράψουμε

και ουσιαστικά,
όλο το παιχνίδι παίζεται
στον τελευταίο προορισμό της νύχτας

1 Φεβ 2015

σήμερα το πρωί

που κοίταξα στον καθρέφτη 
είδα κάποια που φαινόταν σίγουρη για το τι θα ακολουθήσει 
σα να μην έσκαγε και πολύ
αναρρωτήθηκα πώς γίνεται αυτό,
καθώς δεν ήμουν διόλου σίγουρη για τίποτα.
τα μάτια μου ωστόσο φαινόταν συνηθισμένα σε προβληματισμούς
και δε μου φάνηκε σωστό να τα υποτιμίσω με τη μία
οπότε είπα να το παίξω σίγουρη 
για χάρη της εικόνας μου.
το δέρμα μου παράλληλα έμοιαζε διαφορετικό
ως προς την ποιότητα, 
σαν να είχε κουραστεί από την αμέλεια μου
και είχε βαρεθεί να με περιμένει να ασχοληθώ μαζί του.
το έπιασα απροετοίμαστο
και χαμογέλασα για να του δώσω λίγο θάρρος.
το δέρμα μου φάνηκε ξαφνιασμένο αλλά ανταπέδωσε δειλά.
τα μαλλιά μου απ' την άλλη,
κατάλαβαν την άβολη κατάσταση
και παρέμειναν σε μία ελκυστική θέση
για να κερδίσουν το θαυμασμό μου,
τα θαύμασα κι εγώ και αποφάσισα να μη τα πιάσω κότσο,
σαν επιβράβευση για τη καλή τους συμπεριφορά.
το δέρμα μου επωφελήθηκε της κατάστασης
και μου τόνισε διακριτικά την ανάγκη να ασχοληθώ 
μαζί του.
κι έτσι του υποσχέθηκα οτι μία μέρα
θα είμαι όλη στη διάθεση του,
να συζητήσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε
καθώς δε του πάει καθόλου να είναι θιγμένο.