πολλοί στη θέση ενός

ίσως τα πράγματα απέχουν από τη δική μου εξήγηση
και αυτό μου φαίνεται ανακουφιστικό
και λογικό γιατί
κι εγώ αλλιώς τα βλέπω
κάθε πρωί και κάθε βράδυ
κάθε παύση ή συνείδηση

και η ερώτηση παραμένει μία, πότε θα ζήσουμε μαζί σε μία πραγματικά μεγάλη πόλη;
ή καλύτερα, πότε θα φύγουμε μαζί να πάμε να μαζέψουμε φρούτα;

υποθέτω πως είναι συχνά
αυτά που νιώθω πρώτη φορά
οπότε μπορώ να ευχαριστηθώ
το δεσμό επιτέλους,
μα χωρίς εσένα δε μπορώ νομίζω,
οπότε είναι φαύλος κύκλος
γιατί αν είχα εσένα
δε θα υπήρχε η πρώτη φορά

το μόνο πρόβλημα είναι πως όταν δε σε βλέπω συχνά, ξεχνάω πόσο λίγο χρόνο
έχουμε να ζήσουμε ό,τι γίνεται να ζήσουμε και να δουλέψουμε και να γράψουμε

και ουσιαστικά,
όλο το παιχνίδι παίζεται
στον τελευταίο προορισμό της νύχτας