28 Μαΐ 2012

( δεν )

με πιάνει κλειστοφοβία.στο δρόμο έλεγα οτι δεν γίνεται να συμβεί αυτό,το έλεγα ξανά και ξανά και το άκουγα μέχρι να φτάσω σπίτι.και κάπου εκεί θυμήθηκα τα μάτια της,και τι άσχημα που μου είχαν φερθεί τότε,μπροστά μου.θυμήθηκα που είχα σηκωθεί και είχα φύγει.και σήμερα έφυγα,αλλά τα λόγια του τα ακούω ακόμηψέμματα αν ήταν εγώ πάλι αδιαφορώ,βλέπεις με μάγεψε η νύχτα.σαν να μη χωράει μέσα μου αυτό το ανυπόμονο,το τίποτα,το εγώδενμπορώνακάνωτίποτα.και ήρθαν στο μυαλό μου άνθρωποι,και ήρθαν πάνω μου άνθρωποι.

27 Μαΐ 2012

αγγιξε με και θα βγάζω πεταλούδες απ' τα μάτια













(θα ήταν άδικο,γιατί σχεδόν μπορείς να συγκριθείς)
γυρίζω απ' την άλλη, και κάνω πως κοιμάμαι.
τώρα λες πως με πιστεύεις,τώρα που ακούγεται η καρδιά σου δυνατά. 

19 Μαΐ 2012

(:

θα κλείσουν τα φώτα.θα κοιτάξω κάτω,τα χέρια μου που δεν θα φαίνονται.θα προσπαθήσω να μη σκέφτομαι τίποτα,αλλά θα περάσουν απ' το μυαλό μου σίγουρα μερικοί άνθρωποι που είναι μακριά.ίσως χαμογελάσω και ασυναίσθητα,δεν ξέρω.

θα σηκώσω το κεφάλι μου,στα σημεία που θα είναι εκείνοι,θα καρφώσω τα μάτια μου για να συνηθίσω στο σκοτάδι και να διακρίνω τις σκιές τους,για να είναι όλα εντάξει.ύστερα θα αρχίσουμε,θα ακούσω τη μουσική,θα μετρήσουμε μαζί,θα δω στα μάτια τους αν έγιναν όλα σωστά,θα ακούσουμε τις φωνές μας ψιθυριστά.στα μπλε φώτα θα ζαλίζομαι και στα κόκκινα θα νιώθω μέσα μου τη ζέστη.
θα νιώθω αγάπη,
θα αγαπάω εσένα,
και σήμερα σε αγαπούσα,μέσα από εκείνους..

θα φοβάμαι λίγο,μήπως κάτι δεν πάει καλά και όπως τρέχω θα συναντάω γνώριμα πρόσωπα,να μου γελάνε.ξέρεις,μετά θα τρέχω περισσότερο και θα φοβάμαι λιγότερο..θα περπατήσω αργά πίσω απ' τις κουρτίνες για να μην κάνω αέρα και κουνηθούν,θα περιμένω λέγοντας τα λόγια μαζί τους,και θα χαμογελάω στα τυχόν λάθη.θα σκεφτώ τι πρέπει να κάνω,και ύστερα θα το κάνω.θα τους συναντήσω στο διάδρομο,στην τουαλέτα,πίσω απ' την πόρτα,στην κεντρική είσοδο και θα νιώσω την ασφάλεια οτι όλα θα πάνε καλά,γιατί κανείς δεν μπορεί να μας διαπεράσει..
θα τρέξω γρήγορα απέναντι απ τη σκηνή για να προλάβω,να δω τα αγαπημένα μου σημεία.τη στιγμή που θα ακούσω τον ήχο του αέρα θα ανατριχιάσω.θα γεμίσουν δάκρυα τα μάτια μου λίγο πριν το τέλος
αν 
αν δεν ξέρω,καθόμαστε μαζί και μπερδεύομαι δεν ξέρω τι νιώθω..
ξέρω πάντως οτι το σώμα μου σχεδόν γεμίζει μέχρι πάνω,
σαν να είμαι ερωτευμένη,και μπορώ να κλαίω,
να είμαι περίεργη,και να αγαπώ την ησυχία,το σκοτάδι,όπως παλιά..

σε 15 ώρες έχουμε τη δεύτερη παράσταση..

17 Μαΐ 2012

οι θάνατοι

δένω τα χέρια μου στα χέρια σου.αγγίζω την επιθυμία στο δέρμα σου.
ψηλαφίζω την κούραση,την ξετρυπώνω απ' τα μαλλιά σου,τη φυσάω να  πάει ψηλά.
σε κρατάω 
και σε δένω 
και σε θέλω 
και σε έχω 
και μπορώ 
δένω τα χέρια μου στα χέρια σου να συνεχίζουν εκείνα,τις μισοτελειωμένες κινήσεις μου.ξαπλώνω το σώμα μου στο πάτωμα,να γίνει βαρύ να βουλιάξει,να φύγει,να πέσει,να σπάσει.θα έρθει μια μέρα που θα κλείσουν τα φώτα και θα ερωτευτώ την παρουσιά (σου) στο σκοτάδι.


9 Μαΐ 2012

[5 άνθρωποι]λέω να,

εξηγήσω/
με αγγίζεις/
σε χτυπήσω/

μείνεις σε ένα εδώ που μπορώ να σε βρίσκω/
να μείνεις εδώ,να μπορώ να σε βρίσκω/
να μείνεις εδώ να σε βρίσκω/

σκεφτούμε τη βία στη βία/
μην το (συ)ζητήσω ξανά/
γράψω το όνομα σου στο χέρι μου /

3 Μαΐ 2012

η.α.μ.μ.

σε αγαπώ μάλλον.
και λυπάμαι με τον εαυτό μου και τα όρια του,για τη δύναμη που δεν έχω.λυπάμαι για το φόβο που είναι κρυμμένος καλά στις αμήχανες κινήσεις,στις παράξενες αποφάσεις,στις τάσεις φυγής,στην ουσία των άλλων στο μυαλό μας.τουλάχιστον,ξέρω που είναι,και μαθαίνω από ανθρώπους,να το ελευθερώνω..
ξέρω πως δύσκολα θα με ξαναδείς όπως είμαι,
σαν να μη μπορώ να σε συγχωρήσω που δεν τα κατάφερα μαζί σου.
αλλά ξέρεις τι,ακόμη μου φαίνεται λίγο,όταν οι άνθρωποι ερωτεύονται την εκδίκηση τους,
(ακόμη κι όταν δεν το καταλαβαίνουν ακριβώς).γιατί οι άσχημες σκέψεις ζουν και τρέφονται απ' αυτούς.γιατί δεν ηρεμούν και τους υποτιμώ που χρειάζονται τη δυστυχία του άλλου για να το κάνουν.ίσως έχω άδικο,πολύ πιθανό να είμαι αυστηρή αλλά χαίρομαι που ατροφεί αυτό το συναίσθημα στο σώμα μου

οι άνθρωποι γύρω μου φωνάζουν πως αλλάζω.
κι εγώ τους ακούω και δεν μιλάω.
νιώθω αυτό το συναίσθημα που δεν ελέγχω,
που ανυπομονώ,που θέλω το αδύνατο τώρα.
και μετά τι,μετά περνάει.
οι άνθρωποι γύρω μου φωνάζουν πως αλλάζω(!)
άλλαξα,αλλά αν εκείνοι ξέχασαν εμένα,
το ζήσαν μέσα από ιδέες,κι αν με έχουν
σαν χαμένη προσπάθεια,
ξεχνάνε πως θυμάμαι να σκέφτομαι.
~δεν είναι περίεργο,που οι δικές μας αιτίες αρκούν για τα λάθη μας,ενώ των άλλων όχι;κι έτσι όλα είναι στο μυαλό μας,περνάνε απ' τα δικά μας φίλτρα για να χτυπήσουν τελικά πάνω στους άλλους που κάνουν ακριβώς τα ίδια λάθη με μας,αλλά χωρίς τις δικές μας δικαιολογίες.βολικό θα το χαρακτήριζα.
να ζητήσω από κάποιον να μ' αγαπάει όπως είμαι δεν μπορώ,
θα το ήθελα,αλλά δεν μπορώ.
ούτε να είμαι ο άνθρωπος που θα σου φέρνει στο μυαλό αγάπη μπορώ,
αν και θα το ήθελα επίσης.
τίποτα δεν μπορώ.ούτε να σου πω πως δεν άλλαξα.
και δεν μπορώ να σου δείξω πως δεν με έμαθες ποτέ για να αισθάνεσαι τη διαφορά.
ούτε πως είναι άσχημο να πουλάς τα λάθη σου,τους πληγωμένους γύρω σου,
ως κάτι ιδιαίτερο που είναι δεμένο σε σένα.
και δεν με νοιάζει..
δεν με πειράζει..
με βάζει σε σκέψεις
(: