η.α.μ.μ.

σε αγαπώ μάλλον.

και λυπάμαι με τον εαυτό μου και τα όρια του,για τη δύναμη που δεν έχω.λυπάμαι για το φόβο που είναι κρυμμένος καλά στις αμήχανες κινήσεις,στις παράξενες αποφάσεις,στις τάσεις φυγής,στην ουσία των άλλων στο μυαλό μας.τουλάχιστον,ξέρω που είναι,και μαθαίνω από ανθρώπους,να το ελευθερώνω..

ξέρω πως δύσκολα θα με ξαναδείς όπως είμαι,

σαν να μη μπορώ να σε συγχωρήσω που δεν τα κατάφερα μαζί σου.

αλλά ξέρεις τι,ακόμη μου φαίνεται λίγο,όταν οι άνθρωποι ερωτεύονται την εκδίκηση τους,

(ακόμη κι όταν δεν το καταλαβαίνουν ακριβώς).γιατί οι άσχημες σκέψεις ζουν και τρέφονται απ' αυτούς.γιατί δεν ηρεμούν και τους υποτιμώ που χρειάζονται τη δυστυχία του άλλου για να το κάνουν.ίσως έχω άδικο,πολύ πιθανό να είμαι αυστηρή αλλά χαίρομαι που ατροφεί αυτό το συναίσθημα στο σώμα μου

οι άνθρωποι γύρω μου φωνάζουν πως αλλάζω.

κι εγώ τους ακούω και δεν μιλάω.

νιώθω αυτό το συναίσθημα που δεν ελέγχω,

που ανυπομονώ,που θέλω το αδύνατο τώρα.

και μετά τι,μετά περνάει.

οι άνθρωποι γύρω μου φωνάζουν πως αλλάζω(!)

άλλαξα,αλλά αν εκείνοι ξέχασαν εμένα,

το ζήσαν μέσα από ιδέες,κι αν με έχουν

σαν χαμένη προσπάθεια,

ξεχνάνε πως θυμάμαι να σκέφτομαι.

~δεν είναι περίεργο,που οι δικές μας αιτίες αρκούν για τα λάθη μας,ενώ των άλλων όχι;κι έτσι όλα είναι στο μυαλό μας,περνάνε απ' τα δικά μας φίλτρα για να χτυπήσουν τελικά πάνω στους άλλους που κάνουν ακριβώς τα ίδια λάθη με μας,αλλά χωρίς τις δικές μας δικαιολογίες.βολικό θα το χαρακτήριζα.

να ζητήσω από κάποιον να μ' αγαπάει όπως είμαι δεν μπορώ,

θα το ήθελα,αλλά δεν μπορώ.

ούτε να είμαι ο άνθρωπος που θα σου φέρνει στο μυαλό αγάπη μπορώ,

αν και θα το ήθελα επίσης.

τίποτα δεν μπορώ.ούτε να σου πω πως δεν άλλαξα.

και δεν μπορώ να σου δείξω πως δεν με έμαθες ποτέ για να αισθάνεσαι τη διαφορά.

ούτε πως είναι άσχημο να πουλάς τα λάθη σου,τους πληγωμένους γύρω σου,

ως κάτι ιδιαίτερο που είναι δεμένο σε σένα.

και δεν με νοιάζει..

δεν με πειράζει..

με βάζει σε σκέψεις

(: