25 Απρ 2013

και θα έχει τα μάτια σου πάντως

θυμάσαι εκείνους,
θυμάσαι τους και τους όχι.
τους βάρβαρους καταπατητές
και τους αφελείς ερωτευμένους.
τους αρκούντες και μη.
θυμάσαι τους τόσους,
περπατάνε με τις ιστορίες σας
δεμένες στα μάτια τους,
να βλέπεις σε χιλιάδες ανθρώπους
το ίδιο τέλος και πάλι το ίδιο.
σε άγνωστα μάτια
και στα πιο αγαπημένα,
σε τυχαία βλέμματα ο φόβος ο ίδιος.
να βγάλεις τα μάτια σου
να δεις το φως.
μου έραψες στα μάτια το ίδιο τέλος.
να βγάλω τα μάτια μου να δω το φως.

αν
βρείς
αυτόν

που σε κοιτάει στα μάτια,
κι ας ξέρει τι βλέπεις-κι ας κρύβεις τι βλέπεις.
και τα αγγίζει.
μην του κόψεις τα χέρια-
κόψε τα χέρια σου.
μη δαγκώσεις το λαιμό του ελπίζοντας σε αίμα-
χτύπα τον να φύγει.
κι αν όχι
μη κοιτάξεις καν τα μάτια του,
νιώσε και άντεξε το.
βγάλε τα μάτια σου να δεις το φως
κι ύστερα όσο αντέχεις κοίτα τον.


4 Απρ 2013

η κλωστή

γνωρίζεις ανθρώπους,γελάς,βγαίνεις στον ήλιο,κοιτάς την ώρα,μιλάς. οι μέρες περνάνε γρήγορα,οι νύχτες το ίδιο. ανοίγεις τα μάτια,τυχαία μέρα. νιώθεις ένα κάψιμο στην κοιλιά,τυχαία μέρα. και μήνες μετά νιώθεις μια λεπτή κλωστή να περνάει από μέσα σου. δεν τη σκέφτεσαι. τρέχεις να προλάβεις,την ξεχνάς,τη συνηθίζεις. μαθαίνεις να περπατάς στο σπίτι χωρίς να μπερδεύεται στα έπιπλα. μαθαίνεις να προσέχεις τους ανθρώπους, να ελέγχεις τις κινήσεις σου. κοιμάσαι μαζί της,ξυπνάς μαζί της,σε σκοτάδι και σε φως.

κι έρχεται πίεση και πόνος ξαφνικά. διακοπή αίσθησης και παύση επαφής. νιώθεις την κλωστή να καίει στην κοιλιά και στην πλάτη σου. κάτι την τραβάει και σε κόβει σε αποχρώσεις. περιμένεις να περάσει. μετράς αριθμούς,σώματα,σπασμένες σιωπές. τραντάζεσαι,πέφτεις κάτω και νιώθεις ρωγμές. αγγίζεις την κοιλιά σου απαλά,μεταφέρεις τον πόνο στα δάχτυλα και τον διώχνεις στον αέρα. σηκώνεσαι όρθιος,σε χρόνο και σε τόπο,κοιτάς πίσω σου,κοιτάς ξανά και δεν τη βλέπεις.

σκέφτεσαι,η κλωστή σου έχει αρχή. και τέλος. έναν κόμπο στην πλάτη σου και δρόμους. ανάμεσα,πέρα και δίπλα σε κόσμους. πρώτη φορά σκέφτεσαι να την ακολουθήσεις,να ψάξεις που φτάνει. κλείνουν τα μάτια σου,κουρασμένα. στο όνειρο σου,η κλωστή σου σ' ανεβάζει στον ουρανό. κοιμάσαι στα σύννεφα,διασκεδάζεις με ξεχασμένες σταγόνες. χνουδωτές άκρες σου χαϊδεύουν το πρόσωπο. ανοίγεις τα μάτια,νύχτα. την κοιτάς προσεχτικά,είναι ήρεμη τώρα. την τυλίγεις στο δάχτυλο σου, την αφήνεις, την τυλίγεις ξανά. την κοιτάς που περνάει κάτω απ' την πόρτα.

την ακολουθείς,φτάνεις στην εξώπορτα,βγαίνεις στο δρόμο με σκέψεις κλειστές,τσαλακωμένα μάτια. ησυχία. διακλαδώσεις,πράσινες γραμμές σε τυλίγουν. νύχτα. κι η κλωστή σου σ' οδηγεί,σφυγμοί αναβοσβήνουν. σκάνε φυσαλίδες ανυπομονησίας στην κοιλιά σου. προχωράς,προχωράς για μέρες. κεραίες,φώτα,πλατείες,απουσίες,σκάλες,θλίψεις,φανάρια. με τις αισθήσεις έτοιμες και το σώμα ζωντανό. ώσπου βρίσκεις τη κλωστή σου κάτω από μια πόρτα. καφέ πόρτα. την αγγίζεις με μνήμες και μυρωδιές οικείες να τρίζουν. τραβάς τη κλωστή, δεν κουνιέται. έρχονται νύχτες και μέρες έξω απ' την πόρτα.

ώσπου ανοίγει η πόρτα και σε παγώνουν δυο πόδια,δυο χέρια,δυο μάτια,μια κοιλιά άγνωστη με την κλωστή σου. θες να φύγεις. τρέχεις,πέφτεις και σηκώνεσαι,τραβάς την κλωστή σου απότομα για να τη βγάλεις από μέσα σου. τη γρατζουνάς να κοπεί. φτάνεις στο σπίτι σου,κλείνεις την πόρτα με δύναμη,πονάς,μα θες να μείνεις μόνος. ένας άλλος άνθρωπος στην κλωστή σου θα ήταν πάντα μια σκέψη,ένα βάρος. πέφτεις κάτω. ψαλίδι. προσπαθείς μα τίποτα. ξανά. ακούς την πόρτα να χτυπάει. σταματάς να αναπνέεις,δεν νιώθεις τα πόδια σου. κάποιος χτυπάει την πόρτα. κάτι χτυπάει τη καρδιά σου,φοβάσαι με χέρια φτιαγμένα από άμμο. κλείνεις τα αυτιά και τα μάτια σου. φέρνεις σκοτάδι,αφή,φωτάκια που τρεμοπαίζουν. ηρεμείς το σώμα σου κι η κλωστή σου σ' οδηγεί. βλέπεις τα χέρια σου ν' ανοίγουν την πόρτα. βλέπεις τα μάτια σου να βλέπουν εκείνη.

συνεχίζεται. αυτό.

3 Απρ 2013









πως μέναμε κοντά,σ' ένα σπίτι όλο ξέστρωτα κρεβάτια.