του καλοκαιριού

αν δεν χορεύαμε αργά ποτέ

κι αν δεν δακρύζαμε αλμυρά ποτέ

αν δεν πατούσαμε χώμα ζωντανό 

ή δεν ξεπλέναμε τα μαλλιά μας

με δροσερό νερό συχνά 

αν δεν μας έλειπε η θάλασσα ποτέ

κι ούτε οι γρατζουνιές της περιπλάνησης ποτέ

αν δεν κοιμόμασταν με χέρια σφαλιστά 

ή δεν σε κοίταζα συχνά

πώς θα υπήρχαν καλοκαίρια

ψάχνω

κάπου να βρω

κλείνω
από 'δω
κλίνω από 'κει

και τίποτα

επι/θυμία

όταν σου λέω 

έχω μια θλίψη

να παίρνεις τα χέρια μου
στα χέρια σου
να με χαϊδεύεις εδώ
να με σφίγγεις δροσερά εκεί
για να
ανακουφιστεί 
η εθιστική κατάχρηση
τους

στα/χτες & στη φωτιά που καίει μέσα μας

στο ξύλινο πάτωμα - που χορεύουμε μεθυσμένοι
                        με θέρμη στα χείλη
                        με αγάπη τρυφερή
στην αυλή 
και στο χώμα - που μας λασπώνει 
                        ή μας προσφέρει φιλόξενα
                        τη μυρωδιά μιας άλλης ζωής

στο δρόμο - που μας ενώνει μαζί
                        με μάτια δάκρυα
                        με μάτια οργή

στα μάρμαρα 
των δικαστηρίων - που μας παγώνουν 
                        στα πόδια, στην αναμονή
                        και στην ψυχή

στο δρόμο - που μας ενώνει ξανά
                        με όλη την ένταση
                        πάντα και κάθε φορά
                        για όλους όσους αγωνίζονται

θα φωνάζουμε πως

η φωτιά δε μας καίει

η φωτιά καίει μέσα μας