εσύ κοιτάς και γυρνάς μετά
απ την άλλη
εγώ ψάχνω τους πιο μεγάλους δρόμους
για να τρέξω
να μπορούσαμε να τρέξουμε
τουλάχιστον αυτό
κι ας μη γίνουμε κάτι μαζί
σε ευχαριστώ κατά βάθος
που με επαναφέρεις στην οδύνη
.
όπως ευχαριστώ
κι αυτό το κορίτσι
που σε τίποτα δε μοιάζουμε
και χωρίς να το ξέρει
με έσωσε
κι όλο προσπαθώ να μην πνιγώ
και αν αυτό είναι σανίδα σωτηρίας
χαλάλι η έκθεση
.
πώς να μιλήσω για αυτό
χωρίς να χάσω το μυαλό μου
δεν καταλαβαίνω
.
"το χάσμα ανάμεσα
σε αυτό που ονομάζω εγώ
κι εσένα
είναι ένα κρεβάτι απελπισίας
που δεν μπορούμε
να σηκωθούμε και να
φύγουμε"
.
κι απ την άλλη
το κρεβάτι σου
είναι τώρα το μέρος
για τις φαντασιώσεις μου
και σίγουρα καλύτερα
να θες κάποιον
που θέλεις να γράφεις για αυτόν
ας το ονομάσουμε
προσωπική επιτυχία
προσωπικά έτσι το ονομάζω
και δεν έχει να κάνει
ούτε με σένα
φυσικά
μόνο με τους μοναχικούς δρόμους
που κυλάνε μέσα μου
αργά
και με κρατάνε
ας πούμε
στη ζωή
.
ξέρω πως γίνομαι αστεία
και
ξέρω καλύτερα πως γίνομαι μελό
καμιά φορά
υπάρχουν και χειρότερα
.
