30 Δεκ 2010

C*

Σε κοιτάζω και ψάχνω τι να πω.
Μετα κλείνω σφυχτά τα μάτια μου
και εύχομαι με όλη μου τη δύναμη να 
φύγεις.
Τι μπορώ να πω δηλαδή?
Αν έφευγες θα το έκανες πολύ πιο εύκολο.
Σαπίζεις δίπλα μου, δεν το βλέπεις?
Αν έφευγες.
Μακάρι να έφευγες.
Δεν το αντέχω.Δεν σε αντέχω.
Δεν αντέχω να με κοιτάς.
Εγώ ούτε μία μέρα
ούτε μία μέρα δεν μπόρεσα να σε κοιτάξω
χωρις τύψεις.Ούτε μία!
Δες.
Με ζεσταίνεις
ενώ εγώ σε καίω.
Προλαβαίνεις να φύγεις.
Για λίγο.
Εγώ απλά δεν προλαβαίνω πια..
Κατάλαβε το και φύγε.

28 Δεκ 2010

υπάρχεις.

Υπάρχουν μέρες που φοβάμαι πως θα φύγεις..
                                                  ..Μετά σκοτεινιάζει συνήθως.
Ομως σπάνια έτσι.
Και τώρα αυτό που μου λείπει όσο τίποτα..
                                                  ..είναι αυτές οι σπάνιες μαύρες μας στιγμές.         
                                                  Αυτό το σκοτάδι που το αναζητώ πια τόσο έντονα.
                                                  Αυτό
                                                  ..που χάνω κάθε ίχνος απ το κόκκινο σου.




δεν έχω χέρια να σε αγγίξω... 










 Γερνάμε μαζί,
αλλά θα πεθάνω μόνο εγώ.
αγάπη μου.

22 Δεκ 2010

GetOut.


  κοιτάς ψηλά.
πάλι άργησες να γυρίσεις,
αλλά δεν θα ρωτήσω που ήσουν.
Δεν με διασκεδάζει πιά
ούτε αυτό.Ούτε
να βλέπω την αμηχανία
στα μάτια σου.


 τι νομίζεις
ότι είσαι
πέρα από
καπνός?


Ερχεσαι δίπλα μου και μου χαμογελάς.
Η αλήθεια είναι πως έχεις βελτιωθεί πολύ 
σε αυτό το τράβηγμα των μυών.
Σου χαμογελάω κι εγώ.
Ετσι κι αλλιώς δεν με βλέπεις.
-Πως πέρασες?
Σε ρώτησα-Πάλι.
Και το μετάνιωσα-Πάλι.
Σου έδωσα 
Πάλι.
την ευκαιρία
να φανταστείς
πως σου αξίζει!


Κρατάς τα χέρια σου σταθερά
και ετοιμάζεσαι να με αντιμετωπίσεις.
Και ακόμα δεν βαρέθηκες.
Και ακόμα δεν σιχάθηκες τον εαυτό σου.


και
σε 
φαντάζομαι
να
ζητάς 
βοήθεια
και 
εγώ
να 
σου 
απαντάω
πως
είμαι
απασχολημένος
με 
το 
να
σου
προκαλώ
πόνο.



  τι νομίζεις
ότι είσαι
πέρα από
καπνός?


17 Δεκ 2010

22.17 περίπου

Κατεβαίνω την κατηφόρα
και όπως κάθε φορά
φαντάζομαι κάποιον άλλο
να το κάνει.
Κάποιον πολύ όμορφο συνήθως
με ζεστά μαύρα ρούχα
και ένα κόκκινο κενό μέσα του.
Φαντάζομαι κάποιον
που είχε αυτο το κάτι
όμως το έχασε.
Η μάλλον άφησε να του
το πάρουν.
Δεν έχει τόσο σημασία..
Είναι αυτό που θα μοιάζω στο
τέλος της δεύτερης ζωής μου..
Και είναι ότι πιο μάυρο μου έρχεται
στο μυαλό.


Και συνεχίζω να κατεβαίνω.






Κάποιες φορές..
 Κάποια βράδια..
 Προσπαθούσα να 
συγχρονίσω την αναπνοή 
μου με τη δική σου.
 Σχεδόν ποτέ δεν τα κατάφερνα.

Καθυστερούσα.
 

12 Δεκ 2010

κλαδιά

-Κουράστικες?
-Ημουν κουρασμένη από όταν ξεκινήσαμε.


Καθόμασταν κάτω δίπλα δίπλα.
Ενιωθα πραγματικά καλά.
Είχε ζέστη και ήμασταν κάπου μακριά.
Στο είχα πεί αυτό,νομίζω
Δεν ήσουν καλά,
είχες συγκινηθεί περισσότερο από μένα.
Τώρα ίσως καταλαβαίνω(λίγο)

-Σκέψου το!
-Το σκέφτηκα.
Και κατέληξα πως όχι.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά.
Μπορώ όμως να αναγνωρίζω το χρώμα
με κλειστά μάτια.
                                                                                    
-Αλλάζω τις αναμνήσεις νομίζεις?
-Δεν ξέρω
-Δεν μπορείς να ξέρεις




Χθες ο ουρανός
είχε κάτι πολύ όμορφο.
Τόσο όμορφο που 
έμεινα σε σας
για ώρες.

εικόνες.
Νομίζω δεν μπορώ να με κρατήσω πιά.


     




Νομίζω μου έφυγε.
Θα ξαναέρθει σύντομα όμως.
Σαν μπλε άκρη στο μαύρο.
Και τότε θα σου πω..



what else should I write..?
I dont have the right..
What else should I do..?
All apologies..
In the sun...