π#11

καταλαμβάνω τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού μας χώρου

με τετράδια, σημειώσεις, μολύβια, αναπτήρες, χαρτάκια στον καναπέ μας, 

μαζί με τα ρούχα και τον αναπαυτικά απλωμένο εαυτό μου

έρχονται και κουλουριάζονται στα μικρά κομμάτια ελεύθερου χώρου

με το δροσερό τους δέρμα και τα ζεστά τους μάτια

σκεπάζονται με τις κουβέρτες μας και μου δείχνουν αστεία βίντεο με φάρσες 

για να γελάσω, κι εγώ γελάω

μετά από διακριτική παρακίνηση ή εμφανή δυσφορία όλων των μελών

καθόμαστε να διαβάσουμε τα μαθήματα μας

εγώ παριστάνω την προσηλωμένη στον υπολογιστή 

ενώ ακούω συλλαβές ή λέξεις ανύπαρκτες

η νέα μας οικογένεια θυμώνει και γελάει

είναι αστεία και γεμάτη ευθύνες

κουράζεται ή ενθουσιάζεται

κλαίει και βγάζει καπνό απ' το στόμα ή τα αυτιά

η νέα μας οικογένεια πηγαίνει σε συνελεύσεις,

και μαγειρεύει μακαρόνια κι ας είναι οικογένεια.

το κοινό

τι κοινό έχει ένα αγόρι που θέλει να παντρευτεί τον εαυτό του, ώστε ο μόνος που θα απατάει να είναι αυτός,     ένα κορίτσι που κάνει φίλους σε χόστελ και τους προσκαλεί όλους στο καινούριο της σπίτι,     ένα κορίτσι που γράφει οτι ήταν ένα κατσαρολάκι που κυλούσε στο δρόμο χαρωπά για να βρει το καπάκι του,     


( είπαμε να πάμε να μαζέψουμε μύρτιλλα τον ιούλιο και μέχρι τότε πρέπει να παραμείνουμε ζωντανοί
να μην υποκύψουμε σε τραύματα και θλίψεις
ας γίνουμε αυτό που είμαστε ολοκληρωτικά ή ας γίνουμε και οι δύο εαυτοί μας ολοκληρωτικά 
ή ας γίνουμε πόλεμος ολοκληρωτικός )

(αγχώσου)

σου λέω τι σκέφτομαι
με λόγια
παραλόγια, λένε οι φίλοι 
κι εγώ σε θυμάμαι
σαν μέθη ροζ
και σαν τραγούδια
να καταργείς συνθήκες και να παραμένεις


ζεστά


παράξενη ή παραξένοι
δε θυμάσαι και μεγαλώνουν τα μάτια σου,
γελάς
ο χρόνος ακόμη να ενωθεί 
κι εγώ σε ύπνο βαθύ
μια θάλασσα δρόμος ή μια αναπνοή

σήμερα το πρωί

που κοίταξα στον καθρέφτη 
είδα κάποια που φαινόταν σίγουρη για το τι θα ακολουθήσει 
σα να μην έσκαγε και πολύ
αναρρωτήθηκα πώς γίνεται αυτό,
καθώς δεν ήμουν διόλου σίγουρη για τίποτα.
τα μάτια μου ωστόσο φαινόταν συνηθισμένα σε προβληματισμούς
και δε μου φάνηκε σωστό να τα υποτιμίσω με τη μία
οπότε είπα να το παίξω σίγουρη 
για χάρη της εικόνας μου.
το δέρμα μου παράλληλα έμοιαζε διαφορετικό
ως προς την ποιότητα, 
σαν να είχε κουραστεί από την αμέλεια μου
και είχε βαρεθεί να με περιμένει να ασχοληθώ μαζί του.
το έπιασα απροετοίμαστο
και χαμογέλασα για να του δώσω λίγο θάρρος.
το δέρμα μου φάνηκε ξαφνιασμένο αλλά ανταπέδωσε δειλά.
τα μαλλιά μου απ' την άλλη,
κατάλαβαν την άβολη κατάσταση
και παρέμειναν σε μία ελκυστική θέση
για να κερδίσουν το θαυμασμό μου,
τα θαύμασα κι εγώ και αποφάσισα να μη τα πιάσω κότσο,
σαν επιβράβευση για τη καλή τους συμπεριφορά.
το δέρμα μου επωφελήθηκε της κατάστασης
και μου τόνισε διακριτικά την ανάγκη να ασχοληθώ 
μαζί του.
κι έτσι του υποσχέθηκα οτι μία μέρα
θα είμαι όλη στη διάθεση του,
να συζητήσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε
καθώς δε του πάει καθόλου να είναι θιγμένο.

ΤοΣπίτι

#1
το σπίτι μου μυρίζει αγάπη,
δεν ξέρω μέχρι πότε
αργότερα θα μυρίζει χλωρίνη
και κανείς δε θα γελάει με τα 
τραγούδια μου,
κανείς δε γελάει με τα τραγούδια μου
τώρα,
κανείς δε βράζει χαμομήλι
τώρα,
και κανείς δεν λιώνει στον καναπέ μου
τώρα,
κανείς εκτός από εμένα
δε θα γεμίζει το σπίτι τρίχες 
τώρα,
θα υπάρχουν μόνο δικές μου τρίχες λοιπόν
και μόνο δικά μου βιβλία,
κανένα που να δείχνει τρισδιάστατη την καρδιά
δηλαδή.
δεν θα υπάρχουν δεύτερα κλειδιά τώρα
και θα πρέπει να συμβιβαστώ και
να κλειδώνω την πόρτα μου τέσσερις φορές.
θα συμβιβαστώ και
θα τρώω αργά όπως μου αρέσει
χωρίς να με ενοχλεί κανείς.
και θα συμβιβαστώ και δε θα εκνευρίζομαι
με κανέναν που τρώει πίτσα συνέχεια.
κανείς δε θα με κοροιδεύει που 
δεν αλλάζω κωδικό στο ίντερνετ
τώρα,
και κανείς δε θα θέλει να καθαρίσει
την τσάντα μου.
κανείς δε θα ξυπνάει όταν
θα γυρίζω στο σπίτι πρωί
τώρα,
κανείς δε θα με ακούει να διαβάζω
αστεία και σοβαρά,
και κανείς δε θα μου λέει δύσκολες λέξεις
για να βάζω στα κείμενα μου
και να φαίνομαι ψαγμένη.
θα συμβιβαστώ λοιπόν και 
θα φεύγω από το σπίτι όποτε 
στεγνώσουν τα δικά μου μαλλιά
μόνο. 

#2
υπάρχει ένα σπίτι κάπου εδώ
που κρύβει όλο το φως και το σκοτάδι
των ανθρώπων.
υπάρχει ένα σπίτι κάπου εδώ
που δεν σου κρύβει τίποτα.
κι όταν πεινάς θα σου δώσει να φας,
κι όταν διψάς θα σου δώσει να πιείς,
κι όταν θέλεις αέρα θα σε βγάλει στο
μπαλκόνι για τσιγάρο.
το πιο διαστημικό σπίτι του κόσμου,
σε θυμάται πάντα,
έχει φωτορυθμικά στο σαλόνι
και το σαλόνι στο χωλ,
έχει τις πιο αλλόκοτες ζωγραφιές,
τα πιο άγνωστα χρώματα
και τα πιο όμορφα πρόσωπα.
υπάρχει ένα σπίτι κάπου εδώ,
που μπορείς να βρείς τους φίλους σου
να λένε αστεία και να τρώνε υγιεινά
μαζί με τους μελλοντικούς σου φίλους,
τα σκυλιά και τα γατιά τους.
και αυτό το σπίτι είναι σαν μια βόλτα
στο αγαπημένο σου μέρος του κόσμου
λίγο πριν μία συζήτηση 
που πρόκειται να σου αλλάξει τη ζωή
και δεν έχεις ιδέα.
και εκεί θα βρείς ανθρώπους
που δε μοιάζουν με κανέναν
και δε σου θυμίζουν τίποτα,
γιατί θα μπορούσαν να είναι τα πάντα
αλλά είναι κάτι άλλο.
υπάρχει ένα σπίτι κάπου εδώ
που σε αγαπάει.

αχά.

τα παιδιά χορεύουν
και ουρλιάζουν τραγούδια
που αγαπάνε
όπως αγαπάω
εσένα
και σένα
και σένα
και σένα
και όλους
τα παιδιά φωνάζουν και πέφτουν
με τα μούτρα και με τα πόδια
τα παιδιά
θέλουν να σε δουν να έρχεσαι
θέλουν να σε δουν να τρέχεις
θέλουν να σε δουν 
να ερωτεύεσαι εσένα
θέλουν να σε δουν να χορεύεις
θέλουν να σε αγγίξουν 
θέλουν να γίνεις φωτορυθμικά
και ντισκομπάλα 
και το αγαπημένο τους τραγούδι
τα παιδιά 
θέλουν να σου βγάλουν τα ρούχα
θέλουν να σε δουν όπως κανείς

όταν με πλησίασες

                                                   άρχισα την υπερκατανάλωση εσωτερικών κραδασμών.

 

καλοκαίρι στην Αθήνα (ή πώς να κάνετε το χρόνο μυοκάρδιο)

Όταν ακούς πως διαβάζω Κάφκα στο μπαλκόνι,
σίγουρα η ιδέα διαφέρει απ' την αλήθεια.
Τα μεσημέρια εδώ ακούγεται μόνο 
ο ήχος του μεσημεριού.
Κρατάω το τσιγάρο με το αριστερό χέρι
και γράφω με το δεξί,
ενώ δεν περιμένω τίποτα,
ενώ ο αέρας παίρνει τα χαρτάκια.
Η Αθήνα είναι όμορφη όταν περπατάς
μόνος σου,
και η Αθήνα είναι όμορφη γιατί
μου θυμίζει εσένα,
αλλά εσύ είσαι ομορφότερη σίγουρα.
Δεν θέλω να είσαι όμορφη για όλους.

Καθόμαστε στο μπαλκόνι και 
δεν περιμένουμε τίποτα.
Καθόμαστε στο μπαλκόνι
εσύ και εγώ,
και δεν υπάρχει κάτι άλλο,
ούτε η ατμόσφαιρα έχει κάτι,
ούτε τίποτα.
Απλά, καθόμαστε στο μπαλκόνι.

green, blue & red

έρωτας και ελευθερία στο ξύλινο πάτωμα.
κλείσε τα φώτα και άσε το σώμα σου
να φτάσει στο μπλε.
μεθυσμένα αγόρια καπνίζουν χρυσόσκονη
και  υπέροχα κορίτσια φωσφορίζουν στο σκοτάδι,
περπάτα μέσα μου αν θες να με φτάσεις.
ξέχνα ποιος είσαι και τι έκανες,
στη μεγάλη πόλη όλα επιτρέπονται,
ξέχνα ποιος είσαι και τι έκανες,
θα βρεις ο,τι χρώμα θες σε αυτά τα δωμάτια.
ζήτα μου ο,τι φοβόσουν,
στη μεγάλη πόλη όλα επιτρέπονται.
αγόρια αγγίζονται,
και μαγέυονται, νιώσε το σώμα σου.
κορίτσια ερωτεύονται και χάνονται.
η γεύση στο στόμα μου δε μου θυμίζει τίποτα άλλο,
διώξε με σήμερα, αγάπα με σήμερα,
που έχουμε τα πάντα.
στο μεγάλο σπίτι, 
άνθρωποι χορεύουν με σκιές και πλάσματα φωτός.
κλείσε τα φώτα και άσε το σώμα σου να φύγει,
κλείσε τα φώτα και κοίτα τα χέρια μας,
νιώσε τον αέρα, έξω απ' το παράθυρο,
η μεγάλη πόλη κάνει ησυχία.
αγόρια και κορίτσια στο ξύλινο πάτωμα,
δες αυτά τα μάτια που χάνονται,
δες αυτή τη ζέστη που βγαίνει από μέσα μας.


μεθυσμένα αγόρια καπνίζουν χρυσόσκονη
και  υπέροχα κορίτσια φωσφορίζουν στο σκοτάδι,


περπάτα μέσα μου αν θες να με φτάσεις.

τα παιδιά που κατέβηκαν με ωτοστόπ απ' το λόφο

τα μάτια του δε κλαίνε,
έκλαιγε.
γελούσε.
κι εγώ αρχίζω να σιχαίνομαι,

ένας άσπρος θάνατος 

και ένας καφέ έρωτας.

κι εκείνος γελούσε πάλι
και μου έλεγε για τη ζωή,
για τις ζωές.
όλες τις ζωές που ζήσαμε 
και χάσαμε,
όλες τις ζωές που είχαμε,
αυτές που δε πιστέψαμε σε θαύματα,
ζωές που τελείωσαν
και μας τελείωσαν.

Γελάει,
γελάω κι εγώ.  
κλαίει και 
δεν εξαφανίζεται συχνά,
ας μιλήσουμε για τη ζωή.

να τραγουδάς κι εσύ απ' την πλατεία

ρώτα με,

ξανά και ξανά,

κι εγώ θα σου γελάω.

τα παιδιά βρέχουν

τα πόδια τους

στις θάλασσες

και απλώνουν

σώμα και ψυχή

στους ήλιους.

ΜΠΛΕ

όλες οι θάλασσες θυμίζουν εσένα.

(ζέστη. στο υπόσχομαι αυτό, θα κάνει ζέστη. και θα μυρίζει λουλούδια. ναι μπορώ να στο υποσχεθώ κι αυτό. θέλεις να πάμε μια μεγάλη βόλτα; στις βόλτες πάντα μου λες ναι. αυτός ο δρόμος είναι ωραίος, αυτό το μέρος είναι ωραίο. μη σκέφτεσαι τίποτα. νομίζω αρκετά σκεφτήκαμε, σκεφτήκαμε αρκετά, ναι αρκετά για τώρα. και ας μη λυπηθούμε για τίποτα σήμερα. ούτε απόψε. ούτε αύριο, εντάξει; λοιπόν εδώ μπορούμε να κάτσουμε, είναι ήσυχα. μπορούμε νομίζω.)

για τους αγαπημένους μου φίλους

όπως παλιά.
πάλι μωρό μου.
μεγαλώνοντας αλλάζουν όλα,
οι συνήθειες γίνονται κακές
και άρρωστοι είναι
μόνο οι υγιείς.

έχω μέρες να σε δω,
καιρό να σου πω πως σε αγαπάω
δεν θυμάμαι ονόματα στα τραγούδια
τα δικά μου
και τώρα θα ήθελα να ταξιδέψω 
παντού,
και να ερωτευτώ τους φίλους
απ' τα παλιά και
τους καινούριους.

λίγες λέξεις είναι αρκετές
και φυσικά
δε λένε τίποτα ακριβώς
και στο περίπου πάντα.
έλα, ζω όταν γελάς
κι όταν κλαίς,
 

 

έλα,

να σ' αγαπήσω με τα χέρια.

σήμερα κάνει του του το κεφάλι μου, και οι φίλοι μου εξαφανίστηκαν, μπορεί να έφυγαν με κλεμένο αμάξι. σήμερα κάνει του του το κεφάλι μου, κι είσαι κι εσύ που υπάρχεις για να σε αντιγράφω. δες τι ωραία που παίζουμε σήμερα, θα μπορούσα να φάω τα χέρια μου άμα δεν έρθεις-όχι εσύ. αλλά μία κυρία δεν τρώει ποτέ τοσο βαριά το βράδυ.

ένατρία

ο τόμ 

ρόμπινς 

λέει πως 

η πρώτη 

αμοιβάδα 

που έζησε 

ποτέ, 

εξακολουθεί 

να ζει 

μέχρι και 

σήμερα.

ένα                                                            δύο                                                τρία      

δύο μάτια.

δύο σώματα ζεστά.

δύο χιλιάδες θάλασσες,

κόκκινη ζωή.

δύο μάτια.

δύο.

 ε λοιπόν,     

ούτε αυτή,     

   η πρώτη     

αμοιβάδα     

δεν έχει     

προλάβει να     

χορτάσει την    

αγάπη.    

και στο λέω τώρα.

σε εσένα,
πάλι σε σένα,
ξανά και ξανά 
και πάλι σε σένα.
σαν ποίημα παλιό,
μα τα ποιήματα δε θα 
παλιώσουν ποτέ.
κανείς ποτέ
δε θα ξεχάσει
τον έρωτα.
κανείς ποτέ δε θα
ξεχάσει τη φρίκη.
κανείς ποτέ
δε θα ξεχάσει
και 
ποτέ
κανείς
δε θα πει,
γραφτήκανε αρκετά 
για την αγάπη μου.
(βαρεθήκαμε πια
να αγαπιόμαστε,
βαρεθήκαμε πια
να κοιμόμαστε αγκαλιασμένοι,
βαρεθήκαμε πια 
να κλαίμε μαζί,
και βαρεθήκαμε όσο τίποτα
να κοιταζόμαστε.)
να βάλω τα πράγματα 
σε τάξη,
αν είναι να μην έρθεις.
αν έρθεις πες μου,
να τα φτιάξω όλα
ή να μη φτιάξω τίποτα.
με λογικούς ανθρώπους
να μη μπλέκεις,
είναι υπέροχοι
και είναι όλοι.
μη μου μιλάς μόνο
για τους ευαίσθητους 
και πληγωμένους,
για εκείνους που τόσο διαφορετικοί
κάνουν εκείνο και το άλλο.
μη μου μιλάς για μένα,
για εσένα μίλα μου,
για εσένα και για εμάς.
μην ακούς.
οι έρωτες μου 
ζουν και πεθαίνουν
μέσα μου.
ζουν στα όρια
και πεθαίνουν στη γραμμή.
κι όλη η μουσική του κόσμου,
για εσένα και για εμένα
αγάπη μου,
και για τους φίλους μας
τους πιο μαγικούς  ανθρώπους
που γεννήθηκαν ποτέ.
θα βλέπουμε κι εκείνες 
τις ταινίες 
που σου αρέσουν,
κι όλα αυτά
που κάνεις χωρίς εμένα
και κάνω χωρίς εσένα,
θα τα κάνουμε χώρια.
θα τα τυλίγουμε και θα
τα πετάμε στα άπλυτα.
θα θυμόμαστε και
θα μπλεκόμαστε.
ρε καρδιά μου
τι,
πες μου
τι.
τι είναι αυτό
που δε θέλεις.
πες μου να το κάνω,
να το αγαπήσεις
ή να με μισήσεις.
αν καταλάβαινες
δε θα χαμε ελπίδες,
κι αν όχι
δεν θα είχαμε τίποτα.
όλη μέρα θέλω 
να σου πω πως
σαγαπώ.

305α.

αναπνέαμε τον ίδιο αέρα,
κι ήμασταν εμείς 
που γινόμαστε ένα.
το τραγούδι έλεγε
καμιά φορά παίρνω αγάπη σε σκόνες,
και εγώ μια μέρα θα γράψω στους τοίχους

όλα τα μέρη 
ισαπέχουν 
απ' τον παράδεισο*.

και μια μέρα θα μου πεις
τι σκέφτεσαι
κι εγώ θα σε αγγίξω 
σαν να είναι η πρώτη φορά.
η πρώτη κι η τελευταία φορά,
η μία και μοναδική φορά.
ένα παράπονο μόνο,
όσο κοντά κι αν έρθουμε
ποτέ δε μου φτάνει.
ποτέ δε φτάνει.
δέρμα σε δέρμα
είναι η καλύτερη 
προσφορά μας;

*R.Burton

29 Μαίου 2011-στα πρόχειρα

*ήταν και είναι για σένα που ποτέ δεν καταλαβαίνεις(:

μου είπες πως αυτό θα είναι η καταστροφή μου..
αλλά εγώ δεν θα καταστραφώ ποτέ αφού έχω εσένα ρε!
Οταν περπατάς δίπλα μου,είμαι ο εαυτός μου,τέλος.
Δηλαδή τι να λέμε..!σ'αγαπώ από δω μέχρι τον ουρανό
και πάλι πίσω..!

φορέας

όταν ενιώθα όμορφα,

και όταν ενιώθα,

οι άνθρωποι ήταν χρώματα.

κι όταν σε βρήκα,

είχαμε να μοιραστούμε

τα πάντα.

 

με σκοτάδι,γέλια και μέθη.

με σκοτάδι,    φόβους και     όμορφα λάθη.

                      να κρυφτώ στους πολλούς,

               να κρυφτώ δίπλα σου,

                        να μην προσέξουν διαφορά.

στο    κενό    αέρος 

 που επιτρέπονται τα χέρια

και στη     μεταφορά    αναπνοής

 που αφήνεσαι πια,

κοίτα με.