καλοκαίρι στην Αθήνα (ή πώς να κάνετε το χρόνο μυοκάρδιο)

Όταν ακούς πως διαβάζω Κάφκα στο μπαλκόνι,
σίγουρα η ιδέα διαφέρει απ' την αλήθεια.
Τα μεσημέρια εδώ ακούγεται μόνο 
ο ήχος του μεσημεριού.
Κρατάω το τσιγάρο με το αριστερό χέρι
και γράφω με το δεξί,
ενώ δεν περιμένω τίποτα,
ενώ ο αέρας παίρνει τα χαρτάκια.
Η Αθήνα είναι όμορφη όταν περπατάς
μόνος σου,
και η Αθήνα είναι όμορφη γιατί
μου θυμίζει εσένα,
αλλά εσύ είσαι ομορφότερη σίγουρα.
Δεν θέλω να είσαι όμορφη για όλους.

Καθόμαστε στο μπαλκόνι και 
δεν περιμένουμε τίποτα.
Καθόμαστε στο μπαλκόνι
εσύ και εγώ,
και δεν υπάρχει κάτι άλλο,
ούτε η ατμόσφαιρα έχει κάτι,
ούτε τίποτα.
Απλά, καθόμαστε στο μπαλκόνι.