22.17 περίπου

Κατεβαίνω την κατηφόρα

και όπως κάθε φορά

φαντάζομαι κάποιον άλλο

να το κάνει.

Κάποιον πολύ όμορφο συνήθως

με ζεστά μαύρα ρούχα

και ένα κόκκινο κενό μέσα του.

Φαντάζομαι κάποιον

που είχε αυτο το κάτι

όμως το έχασε.

Η μάλλον άφησε να του

το πάρουν.

Δεν έχει τόσο σημασία..

Είναι αυτό που θα μοιάζω στο

τέλος της δεύτερης ζωής μου..

Και είναι ότι πιο μάυρο μου έρχεται

στο μυαλό.

Και συνεχίζω να κατεβαίνω.

Κάποιες φορές..

 Κάποια βράδια..

 Προσπαθούσα να 

συγχρονίσω την αναπνοή 

μου με τη δική σου.

 Σχεδόν ποτέ δεν τα κατάφερνα.

Καθυστερούσα.