μεσημέρια

                                                       να πιστεύω πως θα ξανάρθεις

μέχρι να μη θυμάμαι

κι ένα μπαλκόνι πλαστικά ροζ λουλούδια

να πίνω έναν καφέ

τα μεσημέρια της αφόρητης ζέστης

πως ξέχασα την υφή 

σε πλαστική δυσφορία

δεν με ενοχλεί

να φυσάω τη φωτιά μου

έτσι κι αλλιώς

για τις ξαφνικές απολαύσεις

στους δρόμους ή στη δουλειά

μόνες μας τη φτιάχνουμε

και τα βράδια 

με τη μουσική που μου αρέσει

αν εγώ πόνεσα για σένα

αυτή είναι η ιστορία

και έτσι πρέπει να τη λέμε