(:

θα κλείσουν τα φώτα.θα κοιτάξω κάτω,τα χέρια μου που δεν θα φαίνονται.θα προσπαθήσω να μη σκέφτομαι τίποτα,αλλά θα περάσουν απ' το μυαλό μου σίγουρα μερικοί άνθρωποι που είναι μακριά.ίσως χαμογελάσω και ασυναίσθητα,δεν ξέρω.

θα σηκώσω το κεφάλι μου,στα σημεία που θα είναι εκείνοι,θα καρφώσω τα μάτια μου για να συνηθίσω στο σκοτάδι και να διακρίνω τις σκιές τους,για να είναι όλα εντάξει.ύστερα θα αρχίσουμε,θα ακούσω τη μουσική,θα μετρήσουμε μαζί,θα δω στα μάτια τους αν έγιναν όλα σωστά,θα ακούσουμε τις φωνές μας ψιθυριστά.στα μπλε φώτα θα ζαλίζομαι και στα κόκκινα θα νιώθω μέσα μου τη ζέστη.

θα νιώθω αγάπη,

θα αγαπάω εσένα,

και σήμερα σε αγαπούσα,μέσα από εκείνους..

θα φοβάμαι λίγο,μήπως κάτι δεν πάει καλά και όπως τρέχω θα συναντάω γνώριμα πρόσωπα,να μου γελάνε.ξέρεις,μετά θα τρέχω περισσότερο και θα φοβάμαι λιγότερο..θα περπατήσω αργά πίσω απ' τις κουρτίνες για να μην κάνω αέρα και κουνηθούν,θα περιμένω λέγοντας τα λόγια μαζί τους,και θα χαμογελάω στα τυχόν λάθη.θα σκεφτώ τι πρέπει να κάνω,και ύστερα θα το κάνω.θα τους συναντήσω στο διάδρομο,στην τουαλέτα,πίσω απ' την πόρτα,στην κεντρική είσοδο και θα νιώσω την ασφάλεια οτι όλα θα πάνε καλά,γιατί κανείς δεν μπορεί να μας διαπεράσει..

θα τρέξω γρήγορα απέναντι απ τη σκηνή για να προλάβω,να δω τα αγαπημένα μου σημεία.τη στιγμή που θα ακούσω τον ήχο του αέρα θα ανατριχιάσω.θα γεμίσουν δάκρυα τα μάτια μου λίγο πριν το τέλος

αν 

αν δεν ξέρω,καθόμαστε μαζί και μπερδεύομαι δεν ξέρω τι νιώθω..

ξέρω πάντως οτι το σώμα μου σχεδόν γεμίζει μέχρι πάνω,

σαν να είμαι ερωτευμένη,και μπορώ να κλαίω,

να είμαι περίεργη,και να αγαπώ την ησυχία,το σκοτάδι,όπως παλιά..

σε 15 ώρες έχουμε τη δεύτερη παράσταση..