9 Φεβ 2015

τίποτα

τώρα είναι που θα ήταν ο,τι πρέπει ένα τσιγάρο, μα το χαράμισα πριν που βιάστηκα να το ανάψω απ το προηγούμενο γιατί δεν έχω αναπτήρα. θα ήθελα να μη χρειάζεται να βάζω ξυπνητήρια για να μη τα κλείνω τα μεσημέρια, και μάλλον πιο πολύ θα ήθελα να είσαι εσύ ο τελευταίος προορισμός της νύχτας για να μη χρειάζεται να τις τραβάω τόσο, κι ακόμη αν μπορούσα να αναγνωρίσω την αναλογία εμπειρίας και γνώσης.

απ την αλλή τι, 
θα ήταν καλύτερα να μη με νοιάζει; να μη ζητάω τίποτα, να μη ρωτάω τίποτα.
σου λέω έχω κάψει χαρτιά στη κουζίνα μου και δεν έχω ιδέα γιατί,
γιατί
δε σε θυμάμαι και δε σε ψάχνω
και γιατί είναι εντάξει να φοβάται κανείς;

θα ήθελα να γίνω ο εκπαιδευτής του εαυτού μου, να μου μαθαίνω όσα θα μου άρεσε να ξέρει κανείς,
να γίνω η μαμά και το παιδί μου,
και ίσως να μου μάθαινα να μην αγνοώ καταστάσεις για να μη τις φοβάμαι
μα να αισθάνομαι τη φρίκη στο ένα μέτρο και να διαλέγω να μη φοβάμαι
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου