το γραφείο

οπότε αν ήταν να μιλήσουμε για κάτι,

ας ήταν για ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, 

ένα μεγάλο ξύλινο γραφείο, θα αρκούσε

για τις φωτοτυπίες και τα βιβλία μας

για στοίβες ταξινομημένες

για ένα ποντίκι τενοντίτιδας

με το λάπτοπ του

για το σημειωματάριο της δουλειάς

ένα ημερολόγιο με τελίτσες

τα μικρά σημειωματάρια

στυλό μπλε, πενάκια σε χρώματα

τα λευκά χαρτάκια

το φωτιστικό που με συνοδεύει παντού

για το πιο ωραίο βραδινό φως

θα είναι μεγάλο τραπέζι, 

αυτό δεν το διαπραγματεύομαι,

για τα πιάτα

και τα ξεχασμένα ποτήρια

τους καφέδες και τα μπισκότα

το χαρτί κουζίνας

τα χαρτιά που δεν τακτοποίησα ακόμα

τα ποστ-ιτ που πέρασαν 

το πρόγραμμα του σχολείου

την πολύχρωμη ξύστρα που έχω απ το δημοτικό

και μη ξεχάσω τα αγαπημένα μου ηχεία

ένα μεγάλο ξύλινο γραφείο θα αρκούσε

σ/κ

τα πρωινά του σαββάτου

με ξυπνάνε λιτανείες θανάτου,

επιθυμώ κι εγώ να συνοδεύσω

πάλι τρέχουν τα λόγια

και δε μπορώ να θυμηθώ,

μαυροφορεμένες με συμβουλεύουν,

άνοιξε τα μάτια σου, θα σου κάνει καλό

τα πρωινά της κυριακής

τα μάτια μου βαθαίνουν, το κεφάλι μου βαραίνει

το σαββατοκύριακο συνεχίζει τη νεκρική πομπή του

κι εμείς ακολουθούμε

είναι το βάρος της ζωής που μου κόβει τα πόδια

ο χρόνος είναι μία ανυπόφορη έννοια

και το άγχος της μέρας μπορεί να με σκοτώσει

άνοιξε τα μάτια σου, θα σου κάνει καλό

είναι μία σωστή συμβουλή

τη δίνω κι εγώ κατά καιρούς αν με ρωτήσουν

βρισκόμαστε εδώ, 

εγκλωβισμένοι, εν μέρει ευτυχισμένοι

και κοιτάμε το μετά, το μεγάλο μέλλον

που μικραίνει μέσα μας κάθε μέρα

όλοι ζητωκραυγάζουν:

το μόνο που χρειάζεται είναι να απλώσετε τα χέρια σας

και να το πιάσετε, ακολουθήστε μας,

είμαστε τόσο χαρούμενοι

λέμε όχι όχι ευχαριστώ δε θα πάρω,

τόση ευτυχία είναι και λιγάκι ύποπτη,

δε βλέπετε γύρω σας;

τα πρωινά του σαββάτου

καραδοκούν πάντως

οι καμπάνες χτυπάνε,

όπου πάω τις έχω μαζί μου,

ανοίγω τα μάτια μου, λίγο καλύτερα