ύστατη προσπάθεια καταγραφής

της εξηγούσα γιατι δε μου αρέσουν πια αυτα που γραφω και με εκανε να θέλω να γράψ
ω οπως ακριβως γράφω και μου θυμιζε γιατι γραφω ετσι και μου γινοταν σαφες γιατί δε θα
ξεφυγω ευκολα απο αυτα που γραφω ακομη κι αν τα σιχαθώ. και ολα αυτα χωρις να πει τίποτα. εστω κάτι λιγο
για να δικαιολογηθω αργοτερα σε μενα και σε σένα. υστερα δηλωσε πως υπαρχει αυθαιρετα και εγω δηλωσα αρνηση συμφωνιας αν και θα επρεπε να ειχα δηλωσει σιωπη. για λογους σιωπής. εγώ περπατούσα στο δρόμο με ένα αγόρι που ξέρει μόνο να αγαπάει ή να μισει. και καμιά φορά προσποιείται αδιαφορία για να ταιριάζει με τα συνηθισμένα των όλων. και αν δεν ηταν, δε θα ειχε γραφτει ουτεμια λέξη παραπανω για κάθε αγγιγμα, τρίγμα ή σιωπηή και ακομη κι αυτους που δεν εχω το θάρρος να σιχαθω, θα τους σιχαινομουν οχι απο θαρρος αλλα απο συνηθεια. και παλι δε μου αρεσει ο τροπος μου και παλι ολα γινονται ευκολααντιληπτα και με ενοχλουν και παλι χανω το νοημα και εσενα και παλι το αυθαιρετα μου φαινεται σωστη λεξη γιατι χωριζομαι στα δυο και μετα στα τέσσερα ή στα οχτώ ποτε στα τρια ή στα πέντε να το ξέρεις