το γραφείο

οπότε αν ήταν να μιλήσουμε για κάτι,

ας ήταν για ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, 

ένα μεγάλο ξύλινο γραφείο, θα αρκούσε

για τις φωτοτυπίες και τα βιβλία μας

για στοίβες ταξινομημένες

για ένα ποντίκι τενοντίτιδας

με το λάπτοπ του

για το σημειωματάριο της δουλειάς

ένα ημερολόγιο με τελίτσες

τα μικρά σημειωματάρια

στυλό μπλε, πενάκια σε χρώματα

τα λευκά χαρτάκια

το φωτιστικό που με συνοδεύει παντού

για το πιο ωραίο βραδινό φως

θα είναι μεγάλο τραπέζι, 

αυτό δεν το διαπραγματεύομαι,

για τα πιάτα

και τα ξεχασμένα ποτήρια

τους καφέδες και τα μπισκότα

το χαρτί κουζίνας

τα χαρτιά που δεν τακτοποίησα ακόμα

τα ποστ-ιτ που πέρασαν 

το πρόγραμμα του σχολείου

την πολύχρωμη ξύστρα που έχω απ το δημοτικό

και μη ξεχάσω τα αγαπημένα μου ηχεία

ένα μεγάλο ξύλινο γραφείο θα αρκούσε

σ/κ

τα πρωινά του σαββάτου

με ξυπνάνε λιτανείες θανάτου,

επιθυμώ κι εγώ να συνοδεύσω

πάλι τρέχουν τα λόγια

και δε μπορώ να θυμηθώ,

μαυροφορεμένες με συμβουλεύουν,

άνοιξε τα μάτια σου, θα σου κάνει καλό

τα πρωινά της κυριακής

τα μάτια μου βαθαίνουν, το κεφάλι μου βαραίνει

το σαββατοκύριακο συνεχίζει τη νεκρική πομπή του

κι εμείς ακολουθούμε

είναι το βάρος της ζωής που μου κόβει τα πόδια

ο χρόνος είναι μία ανυπόφορη έννοια

και το άγχος της μέρας μπορεί να με σκοτώσει

άνοιξε τα μάτια σου, θα σου κάνει καλό

είναι μία σωστή συμβουλή

τη δίνω κι εγώ κατά καιρούς αν με ρωτήσουν

βρισκόμαστε εδώ, 

εγκλωβισμένοι, εν μέρει ευτυχισμένοι

και κοιτάμε το μετά, το μεγάλο μέλλον

που μικραίνει μέσα μας κάθε μέρα

όλοι ζητωκραυγάζουν:

το μόνο που χρειάζεται είναι να απλώσετε τα χέρια σας

και να το πιάσετε, ακολουθήστε μας,

είμαστε τόσο χαρούμενοι

λέμε όχι όχι ευχαριστώ δε θα πάρω,

τόση ευτυχία είναι και λιγάκι ύποπτη,

δε βλέπετε γύρω σας;

τα πρωινά του σαββάτου

καραδοκούν πάντως

οι καμπάνες χτυπάνε,

όπου πάω τις έχω μαζί μου,

ανοίγω τα μάτια μου, λίγο καλύτερα

αυτό κι εκείνο

τι είναι αυτό που 

μου βράζει γάλα σε μπρίκι

μου δείχνει τα μαύρα βουνά 

γαυγίζει στην πόρτα μου

τι είναι αυτό που

έρχεται απ το δίπλα δωμάτιο

κάθεται στο κρεβάτι μου 

- δυο νύχτες έκλαψα γι αυτό

όταν μου έγραψαν πως πνίγηκε 

στη μεγάλη θάλασσα της απελπισίας

τι είναι αυτό

που κοιμάται στα χέρια μου

περπάτησε δρόμους

για να φτάσει στην κουζίνα μου

να κλείσει το φως

και να μας βάλει για ύπνο

επστρφ

σε πέντε μέρες

και σήμερα

έχω ραντεβού

με την κυρία που της μιλάω

και καμιά φορά απαντάει

για να της πω 

πώς πάνε τα πράγματα/

κάποιες φορές

βάζω τα φυτά στη μπανιέρα  

αλλάζω θέση τα βιβλία

στρώνω το κρεβάτι μου

ευχαριστιέμαι το νερό σαν τα φυτά 

και περισσότερο

φαντάζομαι βουνά, δέντρα και χώμα

σαν να λέμε κρύο

σαν να λέμε ησυχία

κάποιες φορές

είναι αφόρητο να σχολάω απο τη δουλειά

ή να πηγαίνω εκεί

είναι αφόρητο να σε αγαπώ

και πιο πολύ να μαγαπάς εσύ

θέλω να κλαίω όταν μας συμβαίνει αυτό

συνήθως δεν μπορώ

κάθε μέρα ονειρεύομαι την ελευθερία

την ελευθερία που έχω

να τη νιώσω όπως της πρέπει

είναι και η εποχή που ζούμε

δε λέω

κάθε μέρα ονειρεύομαι τη γλυκιά μελαγχολία

που θα μου θυμίζει πως ήταν αυτά 

τα χρόνια

κι ίσως μου κάνει 

γλυκό χαμόγελο

και αν όλα πάνε καλά

ζεστά μάτια

οι δρόμοι που έκλεισαν

μαζεύτηκαν μέσα  

σαν θάλασσα αλμυρή και λευκή

που πάγωσε αθόρυβα

πίσω από τα μάτια μου

τα ίδια μάτια

που σε έβλεπαν να κοιμάσαι

που κοίταζαν τα μικρά φώτα 

τα ίδια μάτια

που άνοιγαν την πόρτα στο σπίτι που λέγαμε

σπίτι μας

τα ίδια μάτια που

αποστρέφονταν το βρώμικο χαλί

τη βιβλιοθήκη που μισούσα

τα ίδια για πλύσιμο στην κουζίνα 

που δεν υπήρχε να δεις απέναντι

γεμάτη γυαλιά

τα ίδια μάτια

που σε ζήτησαν να έρθεις

όταν ξάπλωνα στο πάτωμα

που έβλεπαν το δέρμα σου

λευκό και δροσερό

τα ίδια μάτια

που έμαθαν μία φορά επιμελώς

και έκαναν τόση εξάσκηση μετά

να κλείνουν τους δρόμους

απαλά και ανελέητα

ε λοιπόν αυτά τα μάτια

και το λένε περίφανα

πήραν το αίμα τους πίσω

&

ήταν γλυκά σαν δάκρυα

σε κουρασμένα χέρια

αμίλητα & τρυφερά

κάτι μικρό

.

.

.

.

.

μια νύχτα έφραξε μέσα μου τον κόσμο

στις λεωφόρους ανοίγει η καρδιά μου

να πάρει αέρα 

τρέχει

μέσα μου αίμα νερό 

.

.

.

.

.