6 Μαρ 2011

δια/απο

Σε δέσανε σε ένα άδειο σπίτι,
να φωνάζεις μόνη σου,αγάπη μου.
Σε δέσανε και φύγανε.
Κι έκαψες τα σχοινιά για να σωθείς
κι έκαψες τα χέρια σου,
τα πόδια σου.
Kι έκαψες κάθε ουρανό,
κι είπες θα πεθάνεις νωρίς.
Γέμισες εγκαύματα,αγάπη μου
κι από που να σε κρατήσω που πονάς?
Γέμισες αγκάθια
κι όποιος περπατάει μέσα σου ματώνει.


Κάνε με δέρμα σου,αγάπη μου..
κι εγώ θα φροντίζω τις πληγές σου κάθε μέρα.
Τράβα με κάτω,                                                             ( αντέχω τον πόνο
να είμαι δίπλα σου,                                                         αντέχω το βάρος )
να είμαι μέσα σου,
να διώξω κάθε κενό που πιάνει χώρο,
να ηρεμίσω τους χτύπους,
τις μέρες που φεύγουν.


Κάνε με δέρμα σου αγάπη μου..
Να είμαι χρόνος,παρουσία και κομμάτι σου.
Να με μετράς σαν μέλος σου 
-και να με βρίσκεις πάντα,
να είμαι μέρος της φθοράς και φυλακή 
κι ορίζοντες,να τρέχεις να ξεχνάς..


Κάνε με δέρμα σου,αγάπη μου..
Να σε αδειάσω
να σε γεμίσω θάλασσες
και πάλι να σε αδειάσω,
να είσαι ελεύθερη,να ζεσταίνεις όποιον θέλεις..

1 σχόλιο:

  1. Ονειρεύτηκα -και το όνειρο μου αυτό ήταν απ' όλα το καλύτερο-
    Πως όσα ονειρεύτηκα πραγματικά κι αληθινά είναι
    Κι ότι μέσα στη χαρά θα ζούσαμε για πάντα.
    Εσύ σ' εμένα μέσα, κι εγώ μέσα σ' εσένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή