έγραψα κάποτε(έχουμε υπάρξει)

έχουμε υπάρξει πιο μόνοι και πιο μαζί,
                        πιο αγκαλιασμένοι και πιο χωριστά,
                        πιο δυνατοί και πιο φοβισμένοι,
                        πιο ερωτευμένοι και πιο φυλακισμένοι.
έχουμε υπάρξει πιο άνθρωποι,χωρίς τίποτα,πιο άρρωστοι,πιο πίσω,πιο πνιγμένοι.
έχουμε υπάρξει πρωί κι έχουμε πεθάνει βράδυ,έχουμε ξηλώσει κι έχουμε ράψει πάνω μας.
έχουμε υπάρξει πιο όμορφοι και πιο άσχημοι,σε όλα τα χρώματα.
έχουμε διώξει και έχουμε φέρει,έχουμε υπάρξει πιο μόνοι,πιο πονεμένοι,πιο σίγουροι.
έχουμε υπάρξει πιο μικροί,πιο μακρινοί.έχουμε υπάρξει πιο μόνοι,πιο ελεύθεροι.



δεν αντέχω να λες πως 
δε θυμάσαι που περπατούσαμε με φθαρμένα χέρια και πόδια να σέρνονται και ανοιχτή καρδιά.
αφού έχουμε υπάρξει πιο πληγωμένοι,πιο ερωτευμένοι και πιο γεμάτοι από σκιές.