17. Εξορία

εκείνοι που με έκαναν μωβ και άναβα τσιγάρο μόνο για τις ανάσες τους
δυσκολεύομαι να γίνω μωβ και τα τσιγάρα μου ανάβουν και σβήνουν από μόνα τους 
όσα μας συμβαίνουν σήμερα και αύριο
δεν θα έχουν καμία σημασία πέρα απ' την αφέλεια του τώρα
η αναμονή μας να είναι γλυκιά σαν γάλα με μέλι
η πίκρα μας να είναι πικρή και μετρημένη
οι μέρες μας, ολόκληρες
ο ύπνος μας, ήσυχος και σιωπηλός

είσαι μακριά κι απρόσιτα
εσύ που τυχαίνει να έχεις το όνομα σου
ο άγνωστος χ κι εσύ
δε σου είπα τίποτα που δεν ήθελα να πω
δεν ήθελα να σου πω τίποτα που δεν είπα
ο άγνωστος χ και οι ανησυχίες μου
παραπατάμε και -συνήθως- πέφτουμε