αυτοανάφλεξη

«κάθε μέρα ξυπνάω με μια φωτιά
να εξαπλώνεται μέσα μου,
κι ένα ποτήρι οινόπνευμα στο κομοδίνο μου.
κάθε νύχτα φλέγονται, μέλη μου ήδη καμένα,
κι εγώ γεμίζω τη μπανιέρα μου βενζίνη.
αν γίνεις καύσιμο υλικό,
τότε μονάχα θα σε αφήσω να έρθεις,
να μπεις κάτω από το δέρμα μου,
να γίνουμε μια εύφλεκτη μάζα.
κι ύστερα δε θα πλησιάζουμε βενζινάδικα
και δε θα μπαίνουμε σε αεροπλάνα
μέχρι μια μέρα που θα σταθούμε
στη μέση του κόσμου,

(μια συνηθισμένη μέρα,
μια συνηθισμένη νύχτα,
με αστέρια θολά, δορυφόρους και φώτα
καληνύχτα,
σε μια κίνηση ο κόσμος θα σπάσει
εγώ, εσύ κι ένα σπίρτο) 
 
και θα ανατινάξουμε τον κόσμο.
αυτό είναι το μόνο όνειρο
που άξιζε μια ευκαιρία:
εγώ κι εσύ να ανατινάξουμε τον κόσμο.
σκέψου το.
όταν μου λες πως θα κανες τα πάντα για μένα:
θα ανατίναζες τον κόσμο μαζί μου,
μια τυχαία μέρα;»