Ο γιατρός είπε

Μπήκες μέσα και ξαφνιάστηκα πραγματικά.

Δεν ξέρω αν ήθελα να σε δω

Δεν ήμουν προετοιμασμένη

-πάντα νιώθω μαζί σου πως πρέπει να προσέχω τι λέω

τι εννοώ

και να σε κάνω να πιστεύεις 

οτι δεν θυμάμαι.

Δεν ξέρω τι φταίει μα φαίνεται να θέλεις να μοιραστείς μαζί μου 

μα να μην μπορείς..Κι έτσι αναφέρεις τις λέξεις με τόση αφέλεια

που με τρομάζεις..

Αναρωτιέμαι πραγματικά με εσένα,

κρατάς τη φωνή σου σταθερή,

δεν χαμηλώνεις.

Μόνο στα μάτια σου βλέπω πως ίσως ισχύουν αυτά που λες..

Και πάλι φτιάχνω πλαστές εικόνες σου απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου

και όλα δείχνουν πως δεν ξέρεις να κρίνεις..

Σε λίγο,θα σε έχω ξεχάσει ξανά..

Θα αργήσω σίγουρα να σε ξαναδώ και

ίσως καλύτερα έτσι

Αναρωτιέμαι 

αν θα έρθει ποτέ η μέρα

που θα αντέξεις κάποιον 

να σου μιλήσει πραγματικά

χωρίς να κρύβεσαι σε προφάσεις..

Μα 

όχι 

εμένα

Αφού εγώ 

χρόνια χτίζω έναν

εαυτό χωρίς κρίση..

Ούτε καν συναίσθηση.

και είναι κρίμα να τον χάσω

και ίσως κρίμα να χάσω κι εσένα..

Ευτυχώς σε συντηρούν κι εσένα ιστορίες,που δεν ξεχωρίζω αν τις θυμάμαι ή αν απο την επανάληψη δημιουργήθηκαν με τη μορφή ανάμνησης.