αναρωτιέμαι πώς.

Γυρίζω σπίτι.

ξεκλειδώνω και μπαίνω μέσα.

γυρνάω το σύρτη και αφήνω τα κλειδιά.

από δίπλα ακούγονται γέλια.

σπάνια τους ακούω τέτοια ώρα.

ψάχνω χαρτιά και στυλό,

να σημειώσω όσα θέλω να κάνω.

λίγο,ξύπνησε πάλι μέσα μου η επιθυμία 
απόψε,
και ήθελα να γράψω για σένα.
να γράψω για σένα πάνω σου,
στα χέρια και στο πρόσωπο σου,
στην κοιλιά.
βρήκα τίτλο να χωρέσω στα δάχτυλα σου:
αναρωτιέμαι πώς.


τα μάτια μου έλεγαν,
και στην επαφή υπήρχε κάτι,
και υπήρξαν μέρες που ήξερα πως,
είχε περίγραμμα έρωτα,
κι ήταν οι στιγμές σωστές-μάλλον,
και το μυαλό έτοιμο-μάλλον,
και τα λάθη απαραίτητα-μάλλον.
και για σένα δεν μίλαγα,
γιατί κανείς δεν θα καταλάβαινε,
γιατί κανείς δεν ταίριαζε,
γιατί αν ταίριαζε θα ήταν.


και τώρα,αναρωτιέμαι πώς.
πώς σε αγγίζω και δεν πονάς.
πώς-ίσως,ξεπερνάς εσένα 
για να φτάσεις σε μένα.
κι εγώ πάλι πως μπερδεύω τους εκείνους,
πως δεν γράφω πάνω σου,
στα χέρια και στο πρόσωπο,
στην κοιλιά.πώς,
δεν γράφω πάνω σου
μα στάζει μελάνι εντός.
κι ύστερα γιατί αντέχω,με ποιόν αντέχω,
τι δεν ελέγχω και γιατί κυκλώνω ομοιότητες.
πώς συγχέω και μου λείπει
αυτό που κάνεις,να κάνει.
γιατί έμαθα να χειρίζομαι ή να αντέχω 
όταν φεύγει.συνήθισα,περίμενα
και έμαθα τις λέξεις.
και τώρα πώς.αναρωτιέμαι πως

..μπορώ να σ' αγαπάω ενώ σε αγαπάω;