E for Emotion

τον κοίταξα για λίγο στην αρχή προσπαθώντας να καταλάβω 

τι με παίρνει να πω και τι όχι.

Ένιωθα πως μπορούσα να πω τα πάντα και 

μία αίσθηση οτι δεν θα τον ένοιαζε οτι κι αν έλεγα..

Μα τι σημασία έχει,πόσο χρόνο να αφιερώσεις σε έναν άγνωστο..

και πόσο να σε καθορίσει,

και αφού είχα την ελευθερία ας έκανα αυτό που ήθελα..

Εγώ το ήξερα πως δεν ήταν λάθος.

Εκείνος είχε ρίξει μια κουβέρτα στο πάτωμα,

καθόταν κάτω και κοίταζε απέναντι τον άδειο τοίχο

Ηταν σκοτάδι και ησυχία

και κάτι στον αέρα είχε μια θλίψη,μα δεν ρώτησα..

Τον πλησίασα και μου έκανε χώρο να καθήσω δίπλα του,

με κοίταξε και μου χαμογέλασε κι ύστερα σαν να γέλασε μόνος του.

Είχε κόκκινα μάτια,μα δεν ντράπηκα και

συνέχισα να τον κοιτάζω,αφού μπορούσα να κάνω οτι ήθελα..

Ισως πίστευε οτι καταλάβαινα,

πιθανότερα δεν τον ένοιαζε,

έπιασε το χέρι μου

και δεν με άφησε μέχρι που 

έπρεπε να φύγω..