"έκλεισες την πόρτα.τώρα σ' αγαπάω και δεν ξέρω τι να πω.σε βάζω πάνω απ' όλα,αλλά τώρα έφυγες.γιατί δεν σε αγαπάω αρκετά μάλλον,και γιατί δεν σου φώναξα να μείνεις.δεν το έκανα καθόλου,δεν μπορούσα να πω κάτι.αλλά τώρα έφυγες.κι έμειναν αυτοί.όλα είναι σκατά,και πως το κάνεις αυτό.αφού μόνο με σένα τα καταφέρνω.ακόμη κι αυτό μαζί θα μπορούσαμε,δεν έχεις δικαίωμα να φεύγεις τώρα.ναι,δεν μπορείς να το κάνεις."
θα πρέπει να διαλέξω,σκέφτομαι.αν θα πω αλήθεια ή ψέματα.η πρώτη σκέψη είναι πάντα ψέματα,η δεύτερη αλήθεια αλλά τελικά δεν ξέρω,ας πω οτι μου βγεί,αποφασίζω-εννοόντας μέσα μου ένα ψέμα,που αρχίζω να φτιάχνω.μετά το λέω,είναι ωραία φτιαγμένο και νιώθω περήφανη.χρειάστηκα αρκετό χρόνο στην αρχή -τώρα καθόλου- για να καταλάβω πως κάθε μου ψέμα κρύβει μια βαθιά αλήθεια.
όταν μιλάω,αποφασίζω το πιο ασφαλές,αλλά στο πρώτο μου λάθος άδειασα και τώρα έχω χώρο.και έτσι τώρα όταν αδειάζω το κεφάλι μου απ' όλα είναι πιο περίεργα.και νιώθω πολλά πράγματα που δεν τα ένιωθα παλιά,που δεν περιγράφονται,και δεν είναι κακά.ούτε καλά.
"η αγάπη μου
με πιέζει στο στήθος
και με πονάει στην αναπνοή.."
είπες.κι έφυγες.
κι εγώ σταμάτησα να σκέφτομαι
και από τότε δεν μπορώ ακόμα
να το ξεκολλήσω απ' το κεφάλι μου.
''εμείς δεν έχουμε κάτι,
για υπενθύμιση εννοώ..''
θα συμπλήρωνα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου