17 Αυγ 2012

θάλασσες

μαζί του ήταν σαν πτώση στο νερό.
αναπνοή
θάλασσα ύπνωση
και πίσω.
αυτό που θυμάμαι
αυτό που θυμάμαι είναι τα ρούχα που μυρίζουν περίεργα.
το σπίτι που είναι ζεστό.
τίποτα.
για μια στιγμή ένιωσα έρωτα μέσα μου ικανό.
και πριν τον στείλει με αίμα ένας χτύπος
να καίγεται,
να σκάει και να σκορπάει,
να φτάνουν καμμένα αστέρια στις φλέβες ανάκατα
καμμένα αστέρια τη θάλασσα γέμισα.



 -καθένας μόνος του,έτσι δεν λένε;
-καθένας όπως μπορεί.
-εμένα το ίδιο μου κάνει.
-νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ,
με και χωρίς,πάντα το ίδιο;
-πάντα.το ίδιο μου κάνει.




ρε,δεν θέλω.

«το σώμα μου αντιδράει περίεργα.
κι αν καταφέρουμε να νεκρώσουμε τα άλλα
η παράνοια θα μας δυσκολέψει πολύ.»
καμμένα αστέρια τη θάλασσα γέμισα.

3 σχόλια: