κανείς.

( θρύψαλα πες.πράσινα γυαλιά που λείανε η θάλασσα.και πες πως δεν με νοιάζει,μια πίεση από αίμα που δεν πέρασε,όπως ο πόνος στο κεφάλι που φοβάμαι πως θα με σκοτώσει.ένας κανονικός θάνατος δίπλα σε έναν μικρό.εκείνος δεν ντρέπεται.θρυψαλίδες.και αέρας σε χρώμα και μέρα σε που.πες.έλα μην κλαις μακριά μου.μην κλαις μακριά μου ποτέ.αγγίζει σε λέξεις αντοχής. μέσα μου.περιγράφει και φέγγει.σκοτάδια και είναι μπλε αυτός ο πόνος,είναι όρια.φώτα κορδέλες νεύρα σκιές.σύνορα που χάραξαν,λευκή
κλωστή,κλωστές στα πόδια σου,εκεί.δες.σε μένα μη λες... )