ένα γράμμα για σένα.

Παλιότερα πίστευα πως η δύναμη της αγάπης μπορεί να γιατρέψει όλες τις πληγές.Το πιστεύω ακόμα.Γι' αυτό αγαπούσα τις δικές σου σαν δικές μου και φρόντιζα τις ουλές σου με τόση προσοχή που σ' ενοχλούσε.Πες μου οτι έχω άδικο αν θες,όμως σου έδωσα δύναμη και την ξόδεψες να με πατάς.Σου έδωσα αγάπη και αγάπησες άλλους.Σου έδωσα ένα κομμάτι του εαυτού μου και σε άφησα να παίξεις μαζί του.Έτσι έπρεπε να γίνει για να μειωθεί ο πόνος που ένιωθες,πίστευες.Νομίζω πως τελικά κάπως έτσι έγινε και φεύγοντας σε άφησα να μετράς λιγότερα σημάδια.

ξέρω τι είμαι,μη φοβάσαι

ξέρω τι είμαι για σένα.

μοιάζει εγωιστικό, όμως

κανείς δεν θα σ' αγαπήσει με τον δικό μου τρόπο

κανείς δεν θα σε καταλάβει περισσότερο,

δεν θα βρείς κάποιον να μου μοιάζει,

το ξέρω.

Κάποτε είχες για μένα έναν εαυτό,τον καλύτερο,

αυτόν που μ' αγαπούσε περισσότερο απ' όλους.

Έμοιαζες να με είχες ανάγκη εκείνες

τις φορές ή κάτι τέτοιο, και δεν το άντεχες.

Κι εγώ θύμωνα μαζί σου όταν ήσουν 

κάτι άλλο απ' αυτό.Γινόμουν κουραστική

και υπερβολικά κτητική αν σκεφτείς πως

δεν ήμουν ο σωστός άνθρωπος.

Ή μάλλον πως ήμουν ο λάθος άνθρωπος.

Κι ενώ εσύ πίστευες πως ήθελα χώρο και χρόνο,

εγώ ήθελα χώρο στη ζωή σου και χρόνο μαζί σου.

Συγγνώμη για αυτό.Σε ήθελα μόνο για μένα

και δεν μπορούσα να το ελέγξω.

Δεν σε ένοιαζε τι ένιωθα,κι έτσι

όλα ήταν δικά μου.

Σε έβλεπα να με πονάς και σκεφτόμουν

'κάποιοι άνθρωποι αγαπάνε έτσι'.

Κι όλα όσα ένιωθα εγώ, ήταν δικά μου.

Δικά μου να τα δηλητηριάσω όσο ήθελα.

Όπως έγινε,αργά αλλά σταθερά.

Σαν ένα κόκκινο ρούχο που το ποτίζεις

χλωρίνη,μια σταγόνα τη φορά,
κάποια μέρα θα ξεβάψει.

Έτσι και το κόκκινο που είχα μέσα μου

για σένα.Ξεθώριαζε λίγο κάθε φορά που

με αγνοούσες,λίγο κάθε φορά που πατούσες

εκεί που ήξερες πως πονάω πιο πολύ,λίγο

κάθε φορά που έφευγες χωρίς να κοιτάξεις,

που σε περίμενα και δεν ερχόσουν,που

σε δικαιολογούσα χωρίς λόγο.

Λίγο κάθε φορά.

Έμεινε ένα περίεργο ροζ τελοσπάντων.

Υπάρχουν πράγματα που τα σκέφτομαι και λυπάμαι,και άλλα που δεν μπορώ να συγχωρήσω.Έτσι είμαι όμως και η προσπάθεια δεν έχει λόγο να υπάρξει τώρα πια.Δυστυχώς ξέρω πως θα συνεχίσεις να κάνεις το ίδιο λάθος μαζί μου, ξανά και ξανά (και ξανά) μέχρι να με πληγώσεις τόσο που όταν σε βλέπω να φεύγω.Το ξέρω οτι θα το κάνεις γιατί δεν με άκουσες ποτέ,δεν με γνώρισες ποτέ για να ξέρεις.Κάπως έτσι δεν θα σε συγχωρήσω και κάπως έτσι λυπάμαι μου είμαι τόσο απόλυτη σε κάποια θέματα.

Τώρα όταν μου μιλάς είσαι στον κύκλο σου

και χάνεις τα λόγια σου όπως πάντα αλλά

εγώ κουράστηκα να ακούω μέσα από τοίχους.

Κρύψου απ' όλους αν θες.

Κρύψου κι από μένα,δεν πειράζει,

συνήθισα.

Μπορείς να στηριχτείς σε άλλους,

να υπερβάλλεις με όποιον θέλεις,

όπως έκανες πάντα.

Βρες ανθρώπους που αξίζουν μόνο

και μάθε να φέρεσαι σωστά.

κάποτε μου είχες πει πως δεν έχω τις προυποθέσεις, την ικανότητα, δεν ξέρω να σε πληγώσω. Οπότε χαίρομαι που αυτό θα περάσει μα δεν θα αγγίξει.