kasvetli kutlama

αν εγώ γράψω πάλι για σένα, τότε ποιος θα μιλήσει για τον πόλεμο του είναι;

άφησα το σπίτι μου ανοιχτό και έφυγα

αν εγώ γράψω πάλι για σένα, τότε ποιος θα με κόψει στα δύο με χέρι σταθερό;

ένα κάψιμο από τσιγάρο στον εγκέφαλο

δεν επιτρέπει στις πληροφορίες να φτάσουν, άδειασε η μνήμη μονομερώς και τώρα 

επικαλούμαι την ύπαρξη της σωματικής μνήμης, με πίστη θολή

με πίστη ισχυρή τίποτα άλλο εκτός κύκλων φαύλων. με πίστη ισχυρή στοπ

θα ήθελα να γράψω για σένα όσα θα χαθούν στη μετακόμιση εαυτών, κι όσα θα

πνιγούν οικειοθελώς 

η κούραση τρέχει με την ταχύτητα του ήχου και μου τρυπάει τα μάτια,

η καρδιά τρέχει με την ταχύτητα του ήχου και μου κολλάει έναν ήλιο στο στήθος

0-1 

οι συνέχειες έχουν νοήματα φανερά κι εγώ καταλαβαίνω

η χρυσόσκονη κολλάει στο τίποτα κι εγώ αναρωτιέμαι

1-1

ο συγχρονισμός με φορτώνει ευθύνες, και το σπίτι λιώνει στο κεφάλι μου

έπρεπε να γράψω πάλι για σένα

λίγο

δε συναντιόμαστε στις τέσσερις το πρωί








κι αυτό με ενοχλεί

τρίτος

δεν τίθεται θέμα γνωριμίας,

τίθεται

γεφύρωση του αδιέξοδου στα μάτια μας

-τέσσερα μάτια πάνω σου

και ανασύνταξη δυνάμεων

( για την ανατροπή )

με λάθος απαντήσεις στα λάθος συμπεράσματα.

ψάχνω τα τραγούδια αυτά που δεν ρουφάνε τον αέρα απ το δωμάτιο

με θλίψη μεθυστική μακρυά από την επήρεια κάθε έρωτα

δε με ξέρεις γιατί τρελαίνομαι 

κι ας τρελαίνομαι να σε μάθω

το μυαλό είναι παράξενο παιχνίδι χωρίς οδηγίες χρήσης

κι εμένα με καίει το τώρα

ανοίγει τρύπες κι αφήνει να πέσουν όργανα ζωτικά

γίνεται θέμα επιβίωσης

πέφτει το μυαλό μου στο πάτωμα

και φοβάμαι μη σκοντάψει κανείς 

αυτόνομος οργανισμός εδώ γύρω

ανεβαίνοντας τις σκάλες διάβασα πάλι

αυτό που είχε γράψει

που με έκανε να αναγνωρίζω τα γράμματα του με ιδιαίτερη ευκολία

και για λίγο αποφάσισα να ευτυχήσω 

στην ιδέα του απρόβλεπτου 

ο βραδινός στόχος επιτεύχθηκε με σχετική επιτυχία

και τίποτα παράλογο δεν επιφύλατε η νύχτα

οπότε αποφάσισα να δυστυχήσω

στην ιδέα του προβλέψιμου 

 

εγώ και το ταβάνι στριμωγμένοι στο πάτωμα

ξέπλυνα με κρύο νερό την πίσσα απ τα μαλλιά μου

πάγωσε η πίσω μεριά των ματιών 

σκέπασα τα υπαρκτά σημάδια μιας δίψας

με το λιγότερο βρώμικο μαξιλάρι 

υπαρκτά σημάδια ύπαρξης

σε υπαρκτά μαξιλάρια πτώσης

ξέπλυνα με κρύο νερό την τρέλα απ το κεφάλι μου

αλλά κοκκίνισαν τα χέρια

κι όταν τελείωσε το τσιγάρο 

κάπνισα τα χέρια

αν διαβάζεις αυτό μάλλον με ερωτεύτηκες κι εσύ

στα πλαίσια του αδύνατου
και στα σύνορα του ανούσιου,
περιπλάνιομαστε άκαμπτοι ή μαγκωμένοι
ξύπνησα αργά στα μπερδεμένα μου σεντόνια
και βρήκα τρίχες απ τα δικά σου μαλλιά,
ενώθηκαν τα γυμνά μου πόδια με το πάτωμα
τα μάγουλα σου ήταν κόκκινα
το πρόσωπο σου γινόταν προσωπικό 
όταν πλησίαζες το δέρμα μου
μία κλωστή μας χώρισε απ το αδύνατο
γίναμε μια μάζα ζεστή, 
εκπνέαμε αέρα και καπνό
από κάθε μπλεγμένη τομή μας.
κι ήσουν εσύ
κι ήμουν εγώ,
ανακατεύτηκα σε όνειρα μακρινά 
και αγγίγματα μιας ουτοπίας σκοτεινής
το σπίτι μου μύρισε καλοκαίρι
και ήθελα να κυλιστούμε στη γυμνή μας
ειλικρίνεια
μέχρι τη μέρα που ο χρόνος θα έχει 
μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον κόσμο
τα σταθερά μέσα μου
ανακατεύονται σε χάος
κι οι ευθύνες μου λιώνουν
σε έναν ύπνο βαθύ και μαγικό.
κοίταζα το στόμα σου μισάνοιχτο
και το σώμα μου ξυπνούσε εκεί 
που δεν πεθαίνουν άδικα οι άνθρωποι.
δε σου είπα καληνύχτα
δε σου είπα καλημέρα,
είδα τα μάτια σου μαύρα
είδα τον κόσμο που με γέλασε μέσα τους
μια κλωστή μας χώρισε απ το αδύνατο, 

(αγχώσου)

σου λέω τι σκέφτομαι
με λόγια
παραλόγια, λένε οι φίλοι 
κι εγώ σε θυμάμαι
σαν μέθη ροζ
και σαν τραγούδια
να καταργείς συνθήκες και να παραμένεις


ζεστά


παράξενη ή παραξένοι
δε θυμάσαι και μεγαλώνουν τα μάτια σου,
γελάς
ο χρόνος ακόμη να ενωθεί 
κι εγώ σε ύπνο βαθύ
μια θάλασσα δρόμος ή μια αναπνοή

Εκει

ο χρόνος συνάντησης των δαχτύλων μου με το δέρμα σου

μειώθηκε                                                             ξαφνικά

και δοκίμαζα επαφές

για να πιστέψω στο χρόνο

η νύχτα περιγράφεται κι εγώ σε περιγράφω. σαν στάχτη έριξα τα περιβλήματα. γέμισα με φώτα απ' τον δρόμο μέχρι πάνω κι έτρεξα να ρθω. ένα χωράφι σκούρο πράσινο, ένα χωράφι σκούρο πράσινο. 

ζήτησα τα χέρια σας, για τον κόσμο που ήρθανε τα παιδιά μας.

άπλωσα τα βρώμικα χέρια μου, για τον κόσμο που ήρθανε τα παιδιά μας.

πόσα μαύρα μάτια τρεμοπαίζουν στη γη, πόσες πληγές γεμάτες σώματα. στην επόμενη στροφή της γης να χυθούν οι θάλασσες, τα ποτάμια, τα νερά, 

να στερέψει η γη, για να ζήσουν οι άνθρωποι.  

σ.

η χωρική απόσταση ανάμεσα στα δύο σημεία α και β έμοιαζε με το απόλυτο μαύρο

και σιγά σιγά γέμιζε με αστρική σκόνη

κι εγώ φοβήθηκα να κατεβάσω τον καπνό 

μήπως και φυτρώσει μέσα μου το κενό του κόσμου. 

το απόλυτο μαύρο και εμείς, με έπιασα να σε κοιτάζω, με έπιασες να μετράω ασημένιες τελίτσες στο απόλυτο μαύρο μας κι εγώ φοβήθηκα να σε αγγίξω μήπως και φυτρώσει

μέσα μου

το κενό του κόσμου

γάλα δροσερό

όπως μεγάλωνε η αποστροφή μου για τις σκέψεις 
τις υπάρχειευαίσθητοεδώπουμενοχλεί
μεγάλωνε αναλόγως
και η συστροφή μου προς τα μέσα
και η αποστροφή μεγάλωνε
και η συστροφή μεγάλωνε
και το κάτω μέρος του σώματος μου άρχισε
να πιέζεται ανάμεσα στα πνευμόνια μου
και είχα γίνει ένα άχαρο εξόγκωμα 
που σερνόταν αργά 
μέχρι που το μυαλό μου μπλέχτηκε
στη δεξιά μου κλείδα και άρχισε να ξετυλίγεται
περίμενα λίγο να διαχωριστεί ολόκληρο
μηδενίστηκε η αποστροφή,
μηδενίστηκε η συστροφή,
μάζεψα τα πόδια μου και τα ξεδίπλωσα
έβαλα την καρδιά στα δεξιά για αλλαγή
και μάζεψα τις ζεστές διακλαδώσεις 
στα σκουπίδια
τώρα μπορείς να μου λες ο,τι θες

έγινε η καρδιά σου κυπαρίσσι

σου 'πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς




κι όμως έχω ζήσει

μέχρι εκεί

όλοι αυτοί οι συναρμολογούμενοι άνθρωποι μαζί,

σαν κλουβί με πληγωμένα ζώα

κι εμείς μαζί,

να γυρίζουμε τα σώματα μας προς τα μέσα

να βγάζουμε τα ρούχα μας παραδομένοι

να απενεργοποιούμε τα πνευμόνια, τα χέρια,

την καρδιά

πρέπει να κρατήσουμε μπαταρία για μελλοντική χρήση,

παρακαλάμε πληγωμένοι

και μισοί.

έτρεχα να προλάβω το ρυθμό της καρδιάς μου

έτρεχα να προλάβω να σου πω

έτρεχα να προλάβω το ρυθμό της καρδιάς μου

είχα μία ευκαιρία μόνο

μία ευκαιρία μόνο να τρέξω τόσο ώστε

οι χτύποι της καρδιάς μου να γίνουν

ένας

ένας χτύπος διαρκείας

για όσα δε θα προλάβω ποτέ 

να τραγουδήσω

ένας χτύπος διαρκείας θολός,

να ρέει μέσα μου

έτρεχα να προλάβω τα χέρια σου

κι όλα τα χέρια,

κι όλα τα σταθερά επίπεδα,

να πατήσω κάπου σταθερά επιτέλους

έτρεχα να προλάβω αυτά τα σταθερά ξύλα που έτρεχαν

έτρεχα

συγγνώμη για όλα

συγγνώμη που γίναμε πληγωμένα ζώα

έτρεχα να προλάβω να μου ζητήσω συγγνώμη

έτρεχα να με παρακαλέσω να κλάψω

έτρεχα να προλάβω το ρυθμό της καρδιάς μου

κι άκουγα λόγια σπαραχτικά

λόγια βγαλμένα από τα βλέφαρα του κόσμου

και οι χτύποι της καρδιάς μου γινόταν

ένα

ένας χτύπος διαρκείας χωρίς οίκτο

κι ένας πόνος απόλυτος

σημειώσεις ανάμεικτες

σημείο 1-
η γνώση της αναγκαίας επαναληπτικότητας των διαδικασιών (κάποιων διαδικασιών)
τις κάνει αφόρητες
ας πούμε οτι τα σκουπίδια μαζεύονται πιο γρήγορα από την όρεξη μου να τα πετάξω
ας πούμε οτι το πάτωμα δέχεται τις τρίχες μου πιο γρήγορα από την όρεξη μου να σκουπίσω
αν μου άρεσαν αυτού του είδους οι επαναλήψεις
θα ήμουν πιο ευχάριστη, 
κι εγώ και το σπίτι μου

σημείο 2-
να μπούμε σε πρόγραμμα,
να φτιάξουμε τη ζωή μας,
βαρέθηκα να μιλάω
να μπούμε σε πρόγραμμα
να κάνουμε όσα θέλαμε να κάνουμε
εκείνος μου είπε οτι ήθελε να αλλάξει τον κόσμο
αλλά δε μπορούσε να βρει χρόνο 
στο πρόγραμμα του
και μου είπε 
του χρόνου σίγουρα θα βρω χρόνο γι αυτό
αφού το θέλω πολύ, μου είπε
κι εγώ του είπα
του χρόνου ποιος ζει ποιός πεθαίνει
να σηκώνεσαι πολύ νωρίς το πρωί
να τα προλαβαίνεις όλα
άλλα έπρεπε έτσι κι αλλιώς 
να ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί,
οπότε αντικειμενικά έπρεπε να αναβάλει
την αλλαγή του κόσμου για του χρόνου
το έγραψε και στο σημειωματάριο του 
για να μην το ξεχάσει

σημείο 3-
δε βρίσκω τρόπο να γράψω για αυτά που δεν θέλω να αποδεχτώ στον εαυτό μου
δε βρίσκω τρόπο να μιλήσω για αυτά που με χωρίζουν στη μέση
εσωτερικός διχασμός με αρκετές υποχωρήσεις
(υποχώρηση εδάφους)
δε βρίσκω τρόπο να μιλήσω για αυτά που με χωρίζουν στη μέση,
στην έδρα σου, πώς να το κάνουμε
δε βρίσκω λέξεις τελοσπάντων,
συνειρμούς, παρομοιώσεις ή μεταφορές
στην έδρα του ο μισός μου εαυτός κερδίζει πάντα
τον άλλο μισό
και εγώ τους χάνω και τους δύο.

σημείο 4-
χτες μου μίλησε ένα κορίτσι που ήταν ανάλαφρο
έλεγε για τον καρέλια, 
όχι τα τσιγάρα καρέλια, για τον ιδιοκτήτη καρέλια
και παρ' όλες τις αμφιβολίες μου
περι φιλέυσπλαχνου αφεντικού
προσπαθούσα να θυμηθώ
πώς είναι να παραμένεις ανάλαφρος
κι αν είναι
τελοσπάντων
το ζητούμενο

σημείο 5-
πρέπει να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας
να δεχτούμε τις ευθύνες μας
να παραμείνουμε σκεπτόμενοι στις θέσεις μας
μου χαμογέλασες και εγώ ήθελα να κλάψω
σου χαμογέλασα και ήθελα να κλάψω
η συνειδητοποίση της επιρροής και από τις δύο πλευρές
με φέρνει σε άβολη θέση
και το ξέρεις
γεγονός που με φέρνει 
σε άβολη θέση

Georgia

σου είπα οτι θα γράψω κάτι
αλλά μάλλον δε μπορώ να γράψω πολλά

παραμένει πάντα ανοιχτό αυτό το θέμα με τις λέξεις
και τα απροσδιόριστα μηνύματα
μάλλον αυτό είναι αυταπόδεικτο

κάποια βράδια κάνω όνειρα άξια να σταθούν και το πρωί,
έτσι πιστεύω τουλάχιστον
αλλά κανένα πρωί δεν κάνω σχέδια για τίποτα
περιφέρομαι εδώ και κει
σε παίρνω τηλέφωνο, 
κάθομαι στον υπολογιστή και χαζεύω,
μαγειρέυω άγευστα φαγητά
και περιμένω
τίποτα το ρομαντικό δε περιμένω
δε πρόκειται για αναμονή 
αλλά για τέχνη
(και καλά)

ησυχία vs μουσικής
αλλά η ησυχία είναι ειλικρινής
σου λέει δε συμβαίνει τίποτα
έτσι είναι κι αν σου αρέσει
το δέχομαι
η ησυχία και η ακατανόητη παρουσία των γειτόνων στο ηχητικό μου πεδίο
γεμίζει το μυαλό μου εικασίες
τις σκοτεινές ώρες γίνεται λίγο επίπονο λόγω φορτισμένης φαντασίας 
αλλά διαλέγω να ταχθώ με το καλό
σαν καλό κορίτσι 
πάντα

σε λίγες μέρες δε θα σου μιλάω
και θα καταλαβαίνεις
μάλλον γι' αυτό λένε οτι μία φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις
ίσως οι φωτογραφικές μηχανές φτιαχτήκανε
από ανθρώπους που κουράστηκαν να μιλάνε

μακάρι να μπορούσα να γράψω τους στίχους από 
αυτά τα τραγούδια
αλλά και να μπορούσα
μάλλον δε θα τους αξιοποιούσα αναλόγως
οπότε καλύτερα έτσι
πολύ καλύτερα έτσι
 

αυτοανάφλεξη

«κάθε μέρα ξυπνάω με μια φωτιά
να εξαπλώνεται μέσα μου,
κι ένα ποτήρι οινόπνευμα στο κομοδίνο μου.
κάθε νύχτα φλέγονται, μέλη μου ήδη καμένα,
κι εγώ γεμίζω τη μπανιέρα μου βενζίνη.
αν γίνεις καύσιμο υλικό,
τότε μονάχα θα σε αφήσω να έρθεις,
να μπεις κάτω από το δέρμα μου,
να γίνουμε μια εύφλεκτη μάζα.
κι ύστερα δε θα πλησιάζουμε βενζινάδικα
και δε θα μπαίνουμε σε αεροπλάνα
μέχρι μια μέρα που θα σταθούμε
στη μέση του κόσμου,

(μια συνηθισμένη μέρα,
μια συνηθισμένη νύχτα,
με αστέρια θολά, δορυφόρους και φώτα
καληνύχτα,
σε μια κίνηση ο κόσμος θα σπάσει
εγώ, εσύ κι ένα σπίρτο) 
 
και θα ανατινάξουμε τον κόσμο.
αυτό είναι το μόνο όνειρο
που άξιζε μια ευκαιρία:
εγώ κι εσύ να ανατινάξουμε τον κόσμο.
σκέψου το.
όταν μου λες πως θα κανες τα πάντα για μένα:
θα ανατίναζες τον κόσμο μαζί μου,
μια τυχαία μέρα;»

για αυτούς που δεν έχουν πού να στεγάσουν τον έρωτα που τρέχει απ' τα μάτια τους

είχα πολλά να πω αλλά μέσα είχε φασαρία και έξω είχε σιωπή και φεύγοντας ήταν σαν να μην υπήρξε 

                                                                                                                                                     κανείς

το μόνο που έχουμε είναι η μνήμη μας

έφτασα σπίτι
δεν ήξερα αν ήθελα να πεθάνω από χαρά
ή να πεθάνω σκέτο
 
έψαχνα να βρω τον εαυτό μου
αλλά αυτά τα πεδιλάκια δε βοηθούσαν 
καθόλου
έψαχνα να βρω τον εαυτό μου
αλλά τα καινούρια μου μαλλιά
με μπέρδευαν
έψαχνα να βρω κάτι παλιό
να θυμηθώ
τι σκεφτόμουν στα μεσοδιαστήματα
άλλα δεν είχα πια
μνήμη
έψαχνα να βρω τον εαυτό μου
σε απογευματινές συνήθειες
αλλά δυσκολευόμουν
να διακρίνω το απόγευμα

επίσημη ανακοίνωση
εσωτερικής αυτάρκειας

 

το ξυπνημα του καλοκαιριου

αν ηταν αλλη η στιγμη θα σου έλεγα τίποτα,
όλα όπως τα ξέρεις
και τίποτα δε θα ταν όπως το ξέρεις,
και τα ματια μου θα κοίταζαν μια πίσω μια δεξια σου
καθόλου εσένα
ουτε θα σε ακουγα
κανένας δεν αξίζει αυτή την προσοχή των ματιών,
ενα προκλητικό γεγονος
αλλά όχι παντα γεγονος.
στις συναντήσεις τους που με προσκαλούν,
αναρωτιέμαι αν μιλάνε
πέρα απ τον δεδομένο σχολιασμό και τις χωροταξικες ανακατατάξεις των αντικειμενων,
κατα καιρους.
και υστερα πίνουμε ή καπνιζουμε
ή και τα δυο.
και υστερα πάλι το ίδιο,
κι όσο παει μειώνεται η συμμετοχη μου,
ώσπου τους λέω καληνύχτα.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για
χειμερία ναρκη
ή για επαναπροσδιορισμό του εαυτού
μέσω της αδράνειας.
η αδερφή μου θα έλεγε οτι αυτό ηταν δημιουργική ασάφεια,
κι εγώ θα της έλεγα οτι μάλλον έχει δίκιο γιατί η κατασταση περιγράφεται και με μια λεξη:
τίποτα.
Είπα να στείλω μήνυμα,
έστειλα αλλά δεν είπα,
ειπα να γράψω ενα γράμμα
αλλά μετα σκέφτηκα μπαναλ,
αφού θα είναι χωρις στοχο.
ξέχασα να ρωτάω,
αναρωτιέμαι αν είναι φυσιολογικο να χαιρετας ολους σου τους γνωστούς στο δρόμο, ή αν εγώ είμαι αχάριστη
και δηλαδή πως γίνεται να μη βαριέσαι ποτε να τους μιλήσεις και να τους μιλάς και στο τηλέφωνο σαράντα πεντε λεπτα τουλαχιστον;
παντα. αυτό το παντα ανα πάσα στιγμη με μπερδεύει με τους γνωστούς,
τη μια είναι άγνωστοι γιατί κανεις πως δε τους βλέπεις στο δρόμο και την αλλη φιλοι γιατί κάθεσαι και τους λες τα νέα σου.
ντεμι τουλαχιστον, σαν τη θεωρια του μεσου ορου

αυτό δεν είναι μια σκέψη αντιπροσωπευτική της εποχής

είναι ένα κενό
που δεν έμεινε έτσι

μαύρα μάτια

αυτά που δε μου είπες, είναι φωτεινά καλώδια μπερδεμένα μέσα μου
κι αυτά που είπες, ξεφτισμένες προσπάθειες πάνω μου
σαν δέρμα που έφτασε τόσο κοντά στην λήθη 
κι ύστερα τραντάχτηκε στον ύπνο του

δε ξέρω γιατί σου είπα εντάξει

δε ξέρω γιατί σε άφησα να μη νιώσεις τύψεις

και στα συγνώμη σου έλεγα δε πειράζει

δε ξέρω γιατί άπλωσα το χέρι μου να σε αγγίξω

σα να ήθελα να σε αγαπήσει αυτό το χέρι

σα να συνυπέγραφα σε κάθε σου παράνοια

με ένα χάδι

δε ξέρω γιατί προσπάθησα να σου δείξω 

τον ήλιο, 

όταν το έβλεπες το νερό να σε έχει κρύψει

ως τα γόνατα

δε ξέρω γιατί σου είπα εντάξει

και γιατί ήθελα να προσπαθήσουμε

μαζί

γιατί άφησα τον ενικό σου να 

νιώσει καλά

*τουλάχιστον ας μπορούσες να με κάνεις να κλάψω να έρθει βραχυκύκλωμα στα μπερδεμένα καλώδια

νύχτες

στο μαγαζί δίπλα στη θάλασσα
στα ελαττωματικά μου μάτια ήμασταν οι δυό μας
να σκάνε φούσκες γαρίδας στο στόμα μας
κι εσύ να γελάς όμορφα
ξέχασα τι ήθελα να σου δείξω και σου έδειξα εμένα
οι μέρες μας θέλουν να περάσουν αργά
ήρεμα, χωρίς παπούτσια,
ανάμεσα σε χρωματιστά δέντρα και
άδειους δρόμους

θυμώνω μαζί σου και μου αρέσει, δε θέλω να σκεφτώ τις δύσκολες ερωτήσεις και κυρίως τις δύσκολες απαντήσεις, καμία δικαιολογία μόνο άμυνα και άμυνες γιατί στις συγκρίσεις υπάρχει διακριτή διαφορά, καλημέρα καληνύχτα, τα μάτια μου παραμένουν κοιμισμένα τρεις μέρες τώρα κολλημένα ή κλειστά, δε πειράζει που δε φτάνω αρκεί να αναγνωρίζεται η συναίνεση, αυτό ήθελα να σου πω

17. Εξορία

εκείνοι που με έκαναν μωβ και άναβα τσιγάρο μόνο για τις ανάσες τους
δυσκολεύομαι να γίνω μωβ και τα τσιγάρα μου ανάβουν και σβήνουν από μόνα τους 
όσα μας συμβαίνουν σήμερα και αύριο
δεν θα έχουν καμία σημασία πέρα απ' την αφέλεια του τώρα
η αναμονή μας να είναι γλυκιά σαν γάλα με μέλι
η πίκρα μας να είναι πικρή και μετρημένη
οι μέρες μας, ολόκληρες
ο ύπνος μας, ήσυχος και σιωπηλός

είσαι μακριά κι απρόσιτα
εσύ που τυχαίνει να έχεις το όνομα σου
ο άγνωστος χ κι εσύ
δε σου είπα τίποτα που δεν ήθελα να πω
δεν ήθελα να σου πω τίποτα που δεν είπα
ο άγνωστος χ και οι ανησυχίες μου
παραπατάμε και -συνήθως- πέφτουμε

το μέλλον ήρθε

είσαι η συνεχόμενη εμμονή μου

αδιάκοπη

και απελπισμένη

εμμονή

μου.

περιμέναμε να έρθει το μέλλον για να αποφασίσουμε

και ύστερα το μέλλον ήρθε και δεν είχαμε καμία απόφαση να του ανακοινώσουμε

οπότε θα περιμένουμε το μέλλον, να δούμε τι θα γίνει

για να κερδίσουμε λίγο χρόνο

το μέλλον ήρθε

και εσύ

ακόμα να φύγεις

απ τα πιο πρόσφατα αναγνωσμένα

ίδια άδεια-καμία σχέση με σήμερα

ήθελα να σου γράψω τα πάντα
απ' τις σκιές που σώθηκαν
μεχρί εμάς που σωθήκαμε
αντί να σωθούμε
και πάλι σε σκεφτόμουν όπως όταν έλειπες
που και τώρα λείπεις
αλλά τότε υπήρχε ημερομηνία λήξης

τα ίδια τραγούδια
μόνο στο ίδιο περιβάλλον
κι εγώ στο ίδιο περιβάλλον
μόνο για τα ίδια τραγούδια
και τους ίδιους ανθρώπους
για τα ίδια και τους ίδιους
πάλι ίδια εκεί
ίδια με όσα δε μου λένε τίποτα
ίδια στα ίδια για τα ίδια
καλημέρα δε σου είπα
το ίδιο άδεια η μέρα

άδεια κι εσύ
άδεια κι εγώ
καληνύχτα δε σου είπα
στην επόμενη στάση θα πατήσω το κουμπί
για να κατέβεις

επιστροφές

δηλώσαμε παραίτηση ή πήραμε παράταση με χρόνο ξένο ξένων
μερικές μέρες χρειαζόμαστε παραπάνω, εμβόλιμες μέρες και εμβόλιμες ώρες
αν μπορούσα να διαλέξω θα διάλεγα αυτό
το χα πει ακόμη και σε σένα

πέρυσι το πάσχα τελείωσε αργότερα
κι εγώ τελείωσα μαζί του
ήθελα να μου μιλήσω για όλα αλλά ποτέ δε βρήκα χρόνο
αρκετό
δε βρήκα χρόνο να ξεχάσω τη φωνή σου
κάθε μέρα είναι πολύς καιρός
κάθε μέρα είναι πάρα πολύς καιρός

όλα καλά (θα)

(γιατί τόσα ανούσια πράγματα και φωτογραφίες που πιάνουν χώρο;)

λα φάμ

αυτή αυτή αυτή 
ταιριάζει με τα φωτάκια μου
αυτή θυμίζει ροζ χρυσόσκονη και είναι
οριακά κιτς
αυτή αυτή αυτή αυτή αυτή
αυτή ό,τι και να γράψει μου αρέσει και δε μπορώ να σταματήσω
αυτή αυτή αυτή αυτή
αυτή δε μου μιλάει αλλά ούτε κι εγώ της μιλάω όπως παλιά
γιατί όπως θα έγραφε και αυτή η προηγούμενη αυτή
σαν αυτό το παιχνίδι που είχε στο μπόουλινγκ
και το χτυπούσες και έφτανε στο κίτρινο ή στο πράσινο 
ή στο κόκκινο αν ήσουν πραγματικά δυνατός
έτσι τώρα είμαι η πρώτη πράσινη γραμμούλα
μετά το κίτρινο 
αυτός αυτός αυτός αυτός
αυτός αυτός αυτός αυτός αυτός
αυτός δεν καταλαβαίνει τις εκφράσεις μου
αυτός αυτός αυτός αυτός
αυτός όταν τον χτυπούσαν έβλεπε βεγγαλικά 
και ξύπναγε κάθε φορά σε άλλο μέρος
αυτός είχε πιθανότητες να μου γίνει συμπαθής 
λόγω των παράξενων ονείρων του αλλά
δε φάνηκε αξιόπιστος
αυτή αυτή αυτή αυτή
συνεχώς αυτή
και οι όμορφοι φίλοι της
μα πως γίνεται όλοι της οι φίλοι να φαίνονται
τόσο απαλοί και μαλακοί
θα ήθελα να τους πάρω στο σπίτι μου
να τους αγκαλιάζω και να τους κοιτάζω
αυτή αυτή αυτή
είναι όλες οι θλιμμένες πρωταγωνίστριες
που με κάνουν να θέλω να κόψω τα μαλλιά μου
αυτός αυτός αυτός αυτός
μου τη δίνει όταν χάνει τα λόγια του
και τρομάζει και μάσαει τις λέξεις
αυτός μου τη δίνει όταν φτύνει τις λέξεις
αυτός αυτός αυτός 
θα μου λείψει 
αυτή αυτή αυτή αυτή αυτή
αυτή καλημέρα
αυτή σε σκέφτομαι λεπτομερώς
αυτός αυτός αυτός αυτός
αυτός έχει περίοπτη θέση στα τετράδια μου
οπότε αυτός έχει περίοπτη θέση 
και θα είχε περίοπτη θέση αν είχα φωτογραφική μηχανή
και στις φωτογραφίες μου
αυτός αυτός αυτός
όταν ξάπλωνε δίπλα μου έμοιαζε πιο παιδί
από παιδί κι ας φερόταν σαν παιδί ενώ
μέσα του είχε γεράσει χιλιάδες φορές
κι είχε γεννηθεί ξανά και ξανά 
αυτός κι αν θα ήταν στις φωτογραφίες μου
αυτός και τα τσιγάρα του
αυτός κι ας με ξεχνάει
αυτή αυτή αυτή αυτή
η καθαρή
αυτή η πάντα καθαρή
αυτός αυτός αυτός
επιστρέφουμε σε αυτόν
θα επιστρέψουμε σε αυτόν
με επιπλέον δόση εξωστρέφειας 
και διάθεσης αυτός αυτός
αυτή αυτή αυτή αυτή
αυτή έλεγε οτι θέλει και θέλει
αυτή αυτή αυτή
έλεγε όλα τα κάναμε λάθος
τα τελευταία είκοσι χρόνια
ελεγε όχι όλα
αυτή έλεγε όχι όλα δεν γίνεται να είναι όλα λάθος

time

σε έναν άλλο κόσμο ο χρόνος δε θα είναι τόσο εγωιστής

θα καταλαβαίνει πότε τον παίρνει και πότε όχι,

θα του κόψουμε τον αέρα από νωρίς

να σταματάει αυτοβούλως όταν 

συμβαίνει κάτι που αξίζει περισσότερο

από την υπερένταση του.

σε έναν άλλο κόσμο ο χρόνος επιτέλους 

δε θα είναι τόσο κακομαθημένος, 

δε θα εξαρτάται από τους άλλους, 

αρκέτα ηδονίστηκε με την σημασία μας σε αυτή τη ζωή

καιρός να περάσει και λίγο χρόνο με τον εαυτό του.

θα αφήνει τον κόσμο να περνάει καλά με την ησυχία του,

όταν τα λέμε καλά, θα τα λέμε καλά για όσο

κι όταν διαβάζουμε, γελάμε ή κλαίμε

θα φαίνεται πόσο έξυπνος είναι ο φίλος μας ο χρόνος.

ε σε έναν άλλο κόσμο

θα εχει καλύτερη θέση,τουλάχιστον

ψέματα

βασικά σκεφτόμουν να σου πω
συγγνώμη που σου μίλησα έτσι
αλλά
θα με ρωτούσες τι εννοώ
και γάμα το

και βασικά πολλά σκεφτόμουν να σου πω,
με βασικό άξονα την αλήθεια
αλλά

αλλά.

χειμώνας στην Αθήνα

περπατήσαμε σε δρόμους γεμάτους μέχρι πάνω με ανθρώπους περιπλανόμενους ή στοχευμένα βιαστικούς, αμάξια και τοίχους ψηλούς, ζωγραφισμένους ή παρατημένους και σε αναβρασμό. περπατήσαμε σε δρόμους γεμάτους φως με ανθρώπους-διακόπτες και σε δρόμους σκοτεινούς γεμάτους υποθέσεις. τραβήξαμε τα όρια στα περιθώρια, για να περάσουμε ξυστά και γιναμε νεφελώματα για να μη περάσουμε ανούσιοι. εκείνη έτρεχε σε κάθε φανάρι κι όλη η ταχύτητα του κόσμου δήλωνε παύση.

στην αθήνα δεν είναι ποτέ μία ανάσα, στην πλατεία δεν είναι ποτέ ένα χαρτάκι

και θα μπορούσα να πω οτι μοιάζουμε 

γιατί μοιραζόμαστε δύο σχισμές στα μάτια που κρύβουνε τα δάκρυα.

τίποτα

τώρα είναι που θα ήταν ο,τι πρέπει ένα τσιγάρο, μα το χαράμισα πριν που βιάστηκα να το ανάψω απ το προηγούμενο γιατί δεν έχω αναπτήρα. θα ήθελα να μη χρειάζεται να βάζω ξυπνητήρια για να μη τα κλείνω τα μεσημέρια, και μάλλον πιο πολύ θα ήθελα να είσαι εσύ ο τελευταίος προορισμός της νύχτας για να μη χρειάζεται να τις τραβάω τόσο, κι ακόμη αν μπορούσα να αναγνωρίσω την αναλογία εμπειρίας και γνώσης.

απ την αλλή τι, 

θα ήταν καλύτερα να μη με νοιάζει; να μη ζητάω τίποτα, να μη ρωτάω τίποτα.

σου λέω έχω κάψει χαρτιά στη κουζίνα μου και δεν έχω ιδέα γιατί,

γιατί

δε σε θυμάμαι και δε σε ψάχνω

και γιατί είναι εντάξει να φοβάται κανείς;

θα ήθελα να γίνω ο εκπαιδευτής του εαυτού μου, να μου μαθαίνω όσα θα μου άρεσε να ξέρει κανείς,

να γίνω η μαμά και το παιδί μου,

και ίσως να μου μάθαινα να μην αγνοώ καταστάσεις για να μη τις φοβάμαι

μα να αισθάνομαι τη φρίκη στο ένα μέτρο και να διαλέγω να μη φοβάμαι

 

πολλοί στη θέση ενός

ίσως τα πράγματα απέχουν από τη δική μου εξήγηση
και αυτό μου φαίνεται ανακουφιστικό
και λογικό γιατί
κι εγώ αλλιώς τα βλέπω
κάθε πρωί και κάθε βράδυ
κάθε παύση ή συνείδηση

και η ερώτηση παραμένει μία, πότε θα ζήσουμε μαζί σε μία πραγματικά μεγάλη πόλη;
ή καλύτερα, πότε θα φύγουμε μαζί να πάμε να μαζέψουμε φρούτα;

υποθέτω πως είναι συχνά
αυτά που νιώθω πρώτη φορά
οπότε μπορώ να ευχαριστηθώ
το δεσμό επιτέλους,
μα χωρίς εσένα δε μπορώ νομίζω,
οπότε είναι φαύλος κύκλος
γιατί αν είχα εσένα
δε θα υπήρχε η πρώτη φορά

το μόνο πρόβλημα είναι πως όταν δε σε βλέπω συχνά, ξεχνάω πόσο λίγο χρόνο
έχουμε να ζήσουμε ό,τι γίνεται να ζήσουμε και να δουλέψουμε και να γράψουμε

και ουσιαστικά,
όλο το παιχνίδι παίζεται
στον τελευταίο προορισμό της νύχτας

σήμερα το πρωί

που κοίταξα στον καθρέφτη 
είδα κάποια που φαινόταν σίγουρη για το τι θα ακολουθήσει 
σα να μην έσκαγε και πολύ
αναρρωτήθηκα πώς γίνεται αυτό,
καθώς δεν ήμουν διόλου σίγουρη για τίποτα.
τα μάτια μου ωστόσο φαινόταν συνηθισμένα σε προβληματισμούς
και δε μου φάνηκε σωστό να τα υποτιμίσω με τη μία
οπότε είπα να το παίξω σίγουρη 
για χάρη της εικόνας μου.
το δέρμα μου παράλληλα έμοιαζε διαφορετικό
ως προς την ποιότητα, 
σαν να είχε κουραστεί από την αμέλεια μου
και είχε βαρεθεί να με περιμένει να ασχοληθώ μαζί του.
το έπιασα απροετοίμαστο
και χαμογέλασα για να του δώσω λίγο θάρρος.
το δέρμα μου φάνηκε ξαφνιασμένο αλλά ανταπέδωσε δειλά.
τα μαλλιά μου απ' την άλλη,
κατάλαβαν την άβολη κατάσταση
και παρέμειναν σε μία ελκυστική θέση
για να κερδίσουν το θαυμασμό μου,
τα θαύμασα κι εγώ και αποφάσισα να μη τα πιάσω κότσο,
σαν επιβράβευση για τη καλή τους συμπεριφορά.
το δέρμα μου επωφελήθηκε της κατάστασης
και μου τόνισε διακριτικά την ανάγκη να ασχοληθώ 
μαζί του.
κι έτσι του υποσχέθηκα οτι μία μέρα
θα είμαι όλη στη διάθεση του,
να συζητήσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε
καθώς δε του πάει καθόλου να είναι θιγμένο.